Ey Sevgili!.. Gözlerimde kalan bakýþlarýn bir kaç damla “gözyaþý” olup akarken her gece yastýðýma, alabildiðine uzuyor katran karasý geceler. Sabaha varmak; bir ömür kadar uzun, tepeleri aþmak kadar meþakkatli.. Ne maðlubu var bu savaþýn ne galibi, hatta olan biten bu soyut mevcudiyetin “nedenleri” bile meçhul(!) *** Sen; “nasýlsýn” dediðinde kulaklarýma “naif bir tat” býrakan sesin, telefonu kapattýðýnda “Ben yokum” diyen dayanýlmaz bir çýðlýk olup zonkluyor kývrým kývrým beynimin koridorlarýnda. Konuþurken yaþadýðým “duraklayýþlar” senin yasaklarýnla benim takýntýlarýmdan ibaret!. Senin konuþmak için “cesur” benimse “rahat” olduðum an seninle doya doya dertleþebileceðimiz an’dýr. Ýçten, samimi, doðal, zorlanmadan, kelimeleri kesip biçmeden, hamur gibi þekillendirmeden, kategorize etmeden, olduðu gibi yani!.. Ne zaman yanýmdasýn, ne zaman kayboluyorsun hasret tünellerinde, anlamak mümkün deðil!.. Hissettiðim kadar mýsýn, yoksa tüm yalanlar gibi bir “ütopyadan’mý” ibaretsin bilemiyorum!.. *** Yaný baþýmda “nefesinin o çýldýrtan sýcaklýðýný” duyarken, nasýl oluyor da birdenbire sesini duyamayacaðým kadar uzaklara kaybolup gidiyorsun? Sandýðým gibi gönlümün içinde misin gerçekten, yoksa bana “yetiþemeyeceðim uzaklardan” tebessüm mü ediyorsun? Tereddüdüm o ki; ya hayat kandýrýyor beni, ya da ben senin gözlerinde kendimi oyalýyorum?! *** Gecelerin içinde sonsuzluða yol alýrken bana mihmandarlýk ediyorsun da, aslýnda neden hiç yanýmda deðilsin? Beni tek baþýma karanlýðýn baðrýna býrakmak hangi vefasýzlýðýn tezahürü, hatta bana vefalý olmaný neden bekliyorum ki ben? Býrak “ben dostum” demeyi!.. Ýnan hiç inandýrýcý deðil!. Bana dost olma, “ben dostunum” deme, ama ille de bir þey söylemen gerekiyorsa “gerekeni” söyle sadece!.. Söylemen gerekenin ne olduðunu anlamak için “kahin” olmaya da falcý olmaya da gerek yok!.. *** Seni sadece rüyalarýmda görmek ve seni sadece hayallerimde yaþamak istediðimi mi sanýyorsun?!, Ben mazoþist miyim, paranoyak mýyým, psikolojik hasta mýyým? Ben seven biriyim, bekleyen, özleyen biriyim!... Ben sana muhtacým, ben sana mecburum, anlýyor musun?! Günümü, gecemi seninle paylaþmak, hem seninle yaþamak, hem de “seni yaþamaktýr” muradým!.. Ben ne senden ne de Allah’tan “baþka bir talepte” bulunmadým!.. *** Sana “Seni seviyorum” derken titriyor içim!.. Üþüdüðümden deðil, yanmaktan deðil, Olsa olsa sevdadandýr, biliyorum!.. Ben seni böylesi seviyorum *** Lakin aradýðým yerde yoksun sen, sesin de yok nefesin de!.. Sana ihtiyacým olduðunda da yoksun!.. Hiç olmadýn, olmuyorsun!.. Sen mi birilerini yaþýyorsun, birileri mi seni yaþýyor? Nefesinin ortaðý ben deðilsem, kim? Neden? Bana; “Sana ne!” demek lüksün yok senin!.. Aslýnda bu lükse ihtiyacýn da yok!.. *** “Acele etme!..” ne demek!.. Hadi, tutsana “zaman’ýn” yakasýndan!.. Hesap sorsana!.. “Acele etme” desene zamana, bana dediðin gibi, Dene hadi!.. Zaman mý hýzlý yoksa biz mi? (Biz diye bir þey varsa eðer!..) Yüzümüze düþen çizgilerden “zaman” deðil, sen sorumlu olacaksýn bunu unutma!.. *** Bensiz aldýðýn her nefesle benim hayatýmdan bir þeyler götürüyorsun farkýnda mýsýn? “Benimle paylaþman gereken nefesi”, bensiz heba etmekle günahýma giriyorsun alabildiðine, Bilmiyordun ama“öðrendin!..” Duymamýþtýn fakat “haykýrdým!..” Fark etmemiþtin belki, iþte “hissettin!..” O zaman baþladý seninde sorumluluðun, hiç kaçarýn yok, günaha da vebale de ortaksýn artýk!.. *** Bekletmek günah, hem de çok günah!.. Hatta “yok etmekten” daha günah!.. Ýçimde ki sevgiyi ben doðurmadým, kaldý ki bu bir tercih deðil, bu bir seçim deðil, bu sana ulaþtýrmam gereken bir emanetti sadece!.. Ben emanete hýyanet etmedim hiç, edemem de, ne olur anla beni!. Ya “al emanetini”, Ya da Allah’a dua et, “O ALSIN BENDE KÝ EMANETÝNÝ” *** Sanki kerpetenlerle kopartýlýyor her bir parçam senden ayrýlýrken, sanki üstüme üstüme geliyor her þey, ben bile “bana” düþman kesiliyorum sen uzaklaþýrken, ben senden ayrýlýrken “bin kez ölüyorum!..” *** Hani ben “Sensiz yaþayamýyorum” diyorum ya, sakýn ayakta kalýþýmý ve sessiz sedasýz soluk alýþýmý “yaþamak” diye telakki etme, bu yaþamak deðil!.. Ýnan bana, bazen “yaþamak, ölmekten daha çok cesaret istiyor!..” Çünkü insan “yaþamayý göze alýnca” her an ölüyor!.. *** Sormana, merak etmene gerek yok!.. Açýk seçik itirafýmdýr; “Seni deliler gibi kýskanýyorum” esen rüzgardan, üstüne düþecek gölgeden, adýný zikreden dilden, sana nazar eden gözden, hülasa her þeyden, hatta kendimden bile!.. Ýçinde “seni kýskandýracak bir konu” olan her “baþlýðýn” deðil varlýðýndan, þakasýndan bile!.. Þakayý severim ama sana olan duygularýmýn içinde þakaya hiç yer yok, þakaya gelir tarafý da yok!..” Seni hiç þakaya almadým almam, seni hiç kimse de þakaya alamaz, aldýrmam, izin vermem!... Seven kýskanýr, insan fýtratýna uygun olan da budur!.. *** Benim ettiðim sözüm, özümden gelir, Sana duyduðum sevgim özümde beslenir, Gözlerine takýlýp kalýþým, bakýþlarýna akýþým, özümde þekillenir. Yalan, riya, hilebazlýk, yalakalýk, sahtekarlýk bana göre deðildir, bana ait de deðildir!.. Ýçten gelen ne ise “bende gördüðünde göreceðinde odur!...” *** “Baþýmýn tacýsýn” dediysem öyledir, “Yarýným, hayalimsin” dediysem doðrudur, “Candan ötesin cananýmsýn” dediysem yeminimdir. Mademki yüreðim seni “hükümran” kýlmýþ hayatýma benim, karþý çýkmak kimin haddine!.. Ýtiraz eden “Akýl” olsa düþmanýmdýr!.. *** Ben gülemiyorum, ama senin gülmeni seviyorum!.. Lakin yüreðimi acýtýyor arada bir, ne de olsa anlamýný yitirmiþiz biz gülmenin, tadýný unutmuþuz, elimde deðil.. Gülmeyi yeniden hatýrlamam zor deðil, deðil ama Ah!. Sen yanýmda olsan, olabilsen, olabilsen de insan nasýl güler ve nasýl “gülerek yaþanýr bu hayat” bir görebilsen!... *** “Mutluluk nedir?” diye sorsalar bana, “senin yüzünde ki tebessümü” gösterirdim hiç tereddütsüz!.. O tebessümü avuçlarýma alýr ve ellerimi göklere açýp Yaradana niyaz ederdim.. Bana cenneti ve “cennetteki en güzel meleði” bu dünya da bahþettiði için ona þükrederdim!.. *** Sen bunlarý okurken “Ben mi?!” diyorsun biliyorum!... Ah benim canýmdan çok sevdiðim, sevdasýna ömrümü adadýðým kadýným; Sen aynaya baktýðýnda “benim gördüklerimi göremezsin” biliyor musun?!.. Peki; Seni sana nasýl anlatacaðým ben?! *** Sana dünyanýn en güzel sözünü söylemek için taradým tüm lügatleri, o sözü aradým!.. Lakin ne anlatacak söz bulabildim, ne de tarife kafi gelecek mesel sunabildim.. Ama bir söz, tek bir söz, milyon kez söylemek istediðim, söylemekten býkmadýðým, söylemeye doyamadýðým bir söz.. “SENÝ SEVÝYORUM” *** *** Ama gel gör ki; Hep ben anlattým, hep beni anlattým!.. Sanma ki seni bilmedim, sanma ki seni çözemedim!.. Ýstedim ki senin adýna fatura kesen ben olmayayým, sen “dilsiz” deðilsin ki; senin adýna ben konuþayým? Fakat; “Suskunluk” kabul etmemek ama bunu söyleyememekmiþ, sen susunca anladým!.. “Dostluk” hiçbir þeyi saklamadan gizlemeden paylaþabilmekmiþ, sen sakladýðýnda anladým “Sevgi” paylaþtýkça büyür ve geliþirmiþ, “seni severken” beni tek baþýma býraktýðýnda anladým “Reddetmek” aslýnda mazeret üretmekmiþ, her cümlene “ama” diyerek baþlayýnca anladým Lakin kendime anlatamadým!... En büyük acý, baþýmý eðmek ve yutkunmakmýþ, iradem “ram” olunca anladým “Yalan umuda” sarýlmak, kendimi aldatmak ve aslýnda “yalnýz kalmakmýþ” sen bana “Bana mý sordun?” dediðinde anladým “Sahip olunana” sahip çýkmak, karanlýða küfretmekmiþ, sen hatýrlatýnca anladým “Cevaplar” kaçýrýlan bakýþlarda gizlenirmiþ bazen, sen baþýný eðince anladým Belki sevmenin bir anlamý yoktu(!) senin için, “çok geç” dediðinde anladým “Fütursuzluk” çok acýtýrmýþ sevenin canýný, gözlerim yanmaya baþladýðýnda “sen gülünce” anladým Birine çok deðer verirsen” ya onu kaybedersin ya kendini mahvedersin” demiþ düþünür, ümidimi kaybedince anladým “Sevme beni” demenin bir baþka yolu da “Bu suç senin” demekmiþ, müebbet’e mahkûm olunca anladým Akrebi korkutanýn çevresinde ki ateþ olduðunu sanýrdým, oysaki çaresizlikmiþ, kuyruðunda ki iðnede sakladýðý zehri ensesine enjekte ettiðinde anladým “Ümidini kaybedenin baþka kaybedecek bir þeyi yoktur” derler ya, baþka kaybedecek bir þeyim kalmadýðýnda anladým Dünyanýn en cimri insaný “sevdiðini” söyleyemeyenmiþ, sessizliðe duçar olunca anladým Sana koþtukça senin neden uzaklaþtýðýný “ufuk çizgisini” tanýyýnca anladým Ve galiba; Sen bir parça umudu çok gördüðünde, ben; her þeyimi kaybettiðimi anladým!.. *** Ne çok þey varmýþ “anlayacak!” Sen “sustuðunda” anladým!.… *** Umarým bir korkudan ibarettir tüm bunlar, umarým yanýlmýþýmdýr, yanlýþ anlamýþýmdýr, umarým bir köþesinde “bir köz yanmaktadýr” kalbinin, Yüreðinde bana dair bir özlemin, bana dair bir hasretin varlýðý bu yalan dünyada ki her þeyden ama her þeyden daha ulvi, daha mukaddes, daha deðerlidir benim için, *** “Beklemek” Aþký tavaf etmekmiþ, “seni bu kadar özleyince” anladým *** Seni seviyorum, seni seviyorum, seni seviyorum
“Kadir Albayrak” Sosyal Medyada Paylaşın:
kasev Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.