ÖLÜ KUŞUN ARDINDAN...

“Gönül kafeslerinden bir kuþ
Sana doðru uçmak istiyor.
Senin semalarýna kanat açýp,
Özgürce süzülmek istiyor…

Ne çare ki,
Ayaðýnda geleceðin koyu gölgeli
Kýrýlmaz hayat prangalarý…
Kuþ naçar,
Kuþ çýrpýnýyor,can çekiþiyor
Yaralý kuþ ölüyor,
Yavaþça,usulca
Senin için
Ve,sana doðru…”





Ne çare ki;
Kuþ öldü,öldü,öldü…!


Hep bir med-cezir gibiydi her þey
Sesiz,sakin ve derin…
Yaralý kuþ,küçücük yüreðiyle,hep med olup
Çaðlayýp,coþarak gelirken sana
Sen her zaman cezirdin…
Ve,meçhul zamanlarýn
Katran karalarýna karýþýrken
Dönülmez dehlizlerde kaybolup,
Hep uzun uzaklara giderdin…


Ne çare ki;
Kuþ öldü,öldü,öldü…!


Þimdi daha çok yanmayacak mý için,
Yüreðinin elleri dikenli tellerde takýlýp
Daha, daha da çok kanamayacak mý….
Sevgisizliðin uçsuz bucaksýz kuytularýnda,
Umarsýzlýklara karýþarak,
Daha da çok yitip,gidip,bitmeyecek misin…


Ne çare ki;
Kuþ öldü,öldü,öldü…!


Þimdi geçmiþinde,geleceðinde
Kuþanan kara býçaklarý
Daha da,deþmeyecek mi kalbini…
Dünlerinin peçesindeki sýr
Daha da,acýtmayacak mý içini…
Ve,yaralý kuþun hebasý,
Düþüp kuruyan gül yapraklarý
Ruhunun avuçlarýna daha da çok batmayacak mý…


Ne çare ki;
Kuþ öldü,öldü,öldü…!


Þimdi hayat çok mu daha güzel,gözlerinde
Gökyüzü daha mý mavi
Bulutlar daha mý beyaz
Denizler daha mý durgun
Rüzgarlar asi esmiyor mu artýk,
Çocuklar dahada mý,özgür ve mutlu…
Ve,yaralý kuþun hesabýný
Nasýl da veriyorsun,ölmemiþ kuþlara….


Ýsteseydin,isteseydin ölmezdi de….
Ne çare ki;
Kuþ öldü,öldü,öldü…!





Canan KARATOÐMA














Sosyal Medyada Paylaşın: