Yirmi iki yaþýndaydý Mehmet…
Vatan borcu gelip çatmýþtý.
Onurla kabarýyordu göðsü.
Ana babasýnýn gözyaþlarý karýþýyordu,
Davul zurna seslerine.
Hele nazlý yari !
O buruk bakýþlarýn ardýndan,
Dökülmez mi gözlerinden incileri…
Of !
Kimine göre ana kuzusu,
Esasta aslanýn gölgesi düþüyordu daðlara,
Daðlar üþüyordu…
Þýrnakta açtý Mehmedim gözlerini.
Þýrnak, açtý Mehmedimin gözlerine.
Günler bir bir geçiyor,
Özlemleri artýyordu Mehmedin.
Yine de aðýr basýyordu vatan, millet davasý.
Fatihin kaný nasýl da dolaþýyordu damarlarýnda.
Kimi zaman, Sultan Süleyman oluveriyordu…
Vataným vataným diye inliyordu yüreði !
Bir gün þu dað Mehmedim, ertesi gün bir diðeri,
Her gün bir eve düþüyor ateþ, yakýyordu yürekleri…
Güne, tedirgin bakýþlarýyla birbirlerini süzerek baþlýyorlardý.
Acaba hangisi bir köpek kurþununa denk gelecek,
Ya da hangisinin göðsünü parçalayacaktý kahpe þarapnel !
Þehitlik mertebesine ulaþacak kimdi bugün,
Gýpta ile bakýlacak olan…
Þafak yüz altmýþ beþ...
Emir geldi:
‘Haydi aslanlar.Ölüme koþma zamaný!’
Tekbirlerle düþtüler yola.
Allah Allah diye inliyordu her taraf!
Nihayet vardýlar mevziye.
Hava kararmýþtý çoktan.
Ufak bir ateþ yaktýlar,
Zulada soðuk konserve.
Ama iþtahý yoktu…
Onun, ateþe takýlmýþtý gözleri.
Sanki nazlý yarinin,
Saçlarý dalgalanýyordu alev alev…
Derin derin soluklandýðýnda,
Ýçine kokusu doluyordu annesinin
Yýldýzlar da ayný onun gibi bakýyordu,
Gururla…
Uyku tutmadý Mehmedi.
Bir sigara yaktý avuçlarýnýn içinde.
Ayýn ýþýðýna düþen çakal sesleri týrmalarken kulaðýný,
Özlemlerini zincirliyordu zamanýn tahtasýna.
Hava pusluydu ve ay yüzünü dönmeye baþlamýþtý…
Derken yanlarýna düþen bir havan mermisi bozdu sessizliði…
Yoðun ateþ açýlmýþtý karþý daðdan,
Iþýk hüzmeleri geçiyordu dört bir yandan.
Toprak kokusu yerini barut kokusuna býrakmýþtý…
Tüfeðini alan heybetini saçmaya baþladý kalleþlere.
Mermilere göðüs açýp koþuyorlardý adeta,
Toprak doysun diyorlardý yiðit kanýna.
Þehit oðlu þehit olmak þerefti onlara !
Beþ arkadaþýný þehit vermiþti Mehmet…
Bir keleþ mermisi koparýp attý,
Mehmedin sað bacaðýný.
Durur mu yiðidim; aldýrýr mý?
Eser yoktu korkudan.
Kayaya yasladý sýrtýný,
Savuruyordu öfkesini,býrakmýyordu tüfeði elinden
Ölmeye geldim diyordu…
Aydýnlýða dem tutuyordu gece,
Çok kan kaybetmiþti,
Durmadý !
Gözleri kararana dek…
Bir kurþun kolundan
Hemen ardýndan bir kurþun da göðsünden…
Olduðu yere yýkýldý,
Kanlar boþaldýkça bedeninden,
Yüzünde buruk bir tebessümle;
Baðýrýyordu Mehmet!
Aðlama anam!
Aðlama!
Topraða ay düþtü anam!
Yýldýza þan düþtü!
Dedi ve yumdu gözlerini…
Kimse bilmiyordu !
Bir Mehmet giderken,
Alev saçlýnýn karnýnda,
Bir Mehmet daha geliyordu dünyaya!
______________________________________________________YaðMuRun_ÝzÝ___________
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.