Aðaç bir milyon insan gördü Hiçbir göz büyütmedi onu gölgesinde Bir insan dikmiþti hayatýn orta yerine, Sadece o biliyordu Gövdesi delik deþik minnacýk aðacý
Aðaç kurþunlandý, yumruk yedi, býçaklandý Aðaç konuþmadý, Sustu, sustu yine sustu... On yaþýnda gölgesiz kalmýþ bir aðaçtý Kimse bilmiyordu O diken çocuktan baþka
Aðaç büyüdü çocuðun gözlerinde Çocuk büyüdü tüm hücreleriyle Çocuk devrim ninnileri söyledi aðaca Aðaç yaþam senfonisi sundu rüzgarla Çocuk hapse düþtü on dokuzunda
Her yan duvar, her yan demir Bir ranza ve bir tabak ölüm vardý yanýbaþýnda Çocuk mahpusu sakladý vücudunda Elleri kanadý, gözleri yandý, bir kalem verildi Savaþ nasýrlý ellerine Karþýlýðýnda ölüm sunulacaktý gözlere
Aðaç habersiz baþýboþ salýndý zamanda Aðacý kestiler bir gün on dokuzunda
Çocuk dar’a gitti bir sabah Karþýsýnda yaðlý urgan ve ýslak mý ýslak tahta Çocuk sallandý, haykýramadý Gözlerinde büyüyen aðaç çocuðun canýný aldý Hem de habersiz ve sessiz
Aðaç ve çocuk daldý sonsuzluk uykusuna her ikisi de kimsesiz
Sosyal Medyada Paylaşın:
hüseyin aktaş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.