KAL
Bahtiyarsýn umarým
bitirdin...
bitirdin bizdeki ölümsüz bizi
yittik.
elimizdeki çamuru kanla yýkadýk esrikleþti,uzadý
tekrar yeniden bittik.Kapýlarýmýzý tan vaktine deðil,
zemheri soðuðuna açtýk,yýlýn temmuzunu deðil,
hep sonbaharý yaþadýk.
ben giyotine giden aþkýmý sana sundukça,
sen hunharca çektin ilmeði boynuma.yine de
tek varoluþumun sebebi sendin.
yollarým
sana çýkýyor,kýyýyorum her güzelliðe seni
tatmak için. aðzýmda kurum tadý,damaklarýmda kýrýk cam parçalarý,
sokaklarým çýkmaz,parklarým salýncaksýz.
çevirme yolumu yokuþa,taþlý tarla da olsa geleyim sana
Nietsche tekrar aðlasýn ne çýkar
biz gülsek
gül versek ayaza
yeþertsek karanfil yapraklarýmý
yakýþan kýrmýzý dudaklarýna
gidenle kalan,
göçenle,konan,
yaz ile kýþ,
siyah ile beyaz olmasak.
uyutma sözcüklerini,yeþertmeye çalýþ ne olur
kuruyan begonya,hanýmeli yanaklarýmý.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.