GÖNÜL

GÖNÜL
Sussana, gamlanma ey deli gönül;
Senin inleyecek telin mi kalmýþ.
Görürsün kendini bülbüller gibi.
Söyle, þakýyacak dilin mi kalmýþ.

Tutuldun, ne oldu, bir güzel göze.
Manalý bakýþa, cilveli naza,
Karýþtý dünyanda gecen-gündüze,
Yenildin, iþte bak, halin mi kalmýþ.

Dedin, var ise var, yoksa onunla.
Cananý can ettin kendi canýnla,
Serseme dönüþtün Mecnun yanýnla
Köklerin yok oldu, dalýn mý kalmýþ.

Dürüldü defterin, tozun kalmadý.
Maþukun gönlünde izin kalmadý.
Tükendi lisanýn, sözün kalmadý.
Rüzgârýn kesildi, yelin mi kalmýþ.

Her yerin dökülmüþ halin periþan,
Sözlerin tükenmiþ dilin periþan,
Ayaðýn, parmaðýn, elin periþan…
Þimdi kýrýlmadýk belin mi kalmýþ.

Her mevsim bahar mý, çiçek mi açar?
Gülün gonce verip koku mu saçar?
Ellerin böðründe kalmýþsýn naçar.
Goncalar kurumuþ gülün mü kalmýþ.

Seninle birlikte Kaytancý bitti.
Aþk baðýn virane, baykuþlar öttü.
Yüreði yandýrdýn dumaný tüttü.
Þimdi üfleyecek külün mü kalmýþ.

Sosyal Medyada Paylaşın: