Þimdi içimden geçenleri yazmak istiyorum. Kendi kendime oturdum yine düþünüyorum. Ama içim acýyor... Neden mi? Çok basit... Yalnýz kalan herkesin beni anlayacaðýný düþünüyorum... Yalnýzlýk çok zor bunu benim gibi bilecek biri daha yoktur beklide.. Ýçimde öyle bir duygu var ki… Sanki bugünden sonra yaþamýmýn son dakikalarýný yaþýyorum da geride býraktýklarýma geride kalanlara üzülüyorum. Gittiði her yerde bir hüzün bulur mu insan ? Gittiðim her yerde yaptýðým her þeyde dinlediðim her þarkýda bir hüzün bir veda var adeta.. Geçip giden zaman mý beni böylesine duygulandýran? Yoksa geride kalanlar mý? Bilemiyorum...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mavisheker Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.