Ulan Kazým! Sen ve ben, Ýki asker arkadaþý, Kýbrýsta, eski bir Rum lokantasýnda, Senin önünde soðuk bira, Benim önümde sýcak hasret, Sen bana kadýnlardan bahset... Güzel çocuk, Kýrmýþlar kalbini çok, Benden bir cevap beklerdin, Bense gözleri görmeyen, Kýrýlmaktan korkup kavgaya girmeyendim, Nefret edecek kadar sevmememiþtim ki Kimseyi... Ulan Kazým ’insanlarý tanýmýyorsun’ derdin. Gözün kararýr, Karþýndakinin kaç kiþi olduðuna bakmadan, Kavgaya dalardýn lodoslamadan. Delirir aðýz dolusu küfrederdin, Haklýydýn belki, Askerden benimlemi çýkmak istiyorsun? derdim. Senden önce çýktým ama, O günü, kavgalarýný, aþklarýný unutmadým. Bana daha anlatacaklarýn vardý biliyorum, Uzun zaman oldu aramadým. Unuttum mu zannettin? Yok ulan, insan unuturmu kardeþini? Ýlahi Kazým!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Burak Taş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.