Yosun kokulu baharlarý vardý Gülfem
Sahipsiz kalan virane þehirlerimizin
Hanýmeli kokan balkonlar güle karýþýr
Güz hep ötelenir, þendi içi hanelerimizin
Caddeleri geniþ, yürekliydi insaný Gülfem
Taþ basamaklý sokaklarýna baðlanýrdý
Surlarla çevrilemezdi bahçenin etrafý
Düþküne ortak, her daim sahibliydi yetim
Kuþluk imecesinde yaz mevsiminin Gülfem
Melek kanadý deðerdi emeðin alnýna
Saadet azaba karþý durmaksa her daim
Topraða düþen berrak damlada yücelirim
Kandil ýþýklarýnýn saðanaðýnda Gülfem
Babamýn rahlesinde elif, be’dir nasibim
Ninemin dizinde uzanýr Caber Kalesi
Ýçime siner öfke Fýrat’ta dizginlerim
Güz mevsimi hasat vaktidir tarlanýn Gülfem
Kara denizin nemi çöker gam tazelenir
Geçmiþ zamaný yâd eden destanlar dilimde
Vuslat; dile yasak, ayaðýma kelepçedir.
Sinan YILMAZ