Unutmaya çalýþtým
Sayfalarca seni anlattýktan sonra
Ýnan ki nokta koymayý denedim
Seni yazmaya alýþmýþ kaleme
Çok kýzdým
Kýrmak istedim
Ellerim titredi
Ve yine vazgeçtim.
Susmalýydý bir yerde
Artýk sesi hiç çýkmamalýydý
Zaman ilaç olmalýydý
Adýný telaffuz eden herkese
“Kesin” diye haykýra bilmeliydim
Evet; öðrenmeliydim bunu artýk
Esen rüzgâra býrakmalýydým sözcükleri
Kendimce önce kendi içimde yok etmeliydim seni.
Ama olmadý iþte
Kurtulmasý en zor virüstün sen
Yýllarým heder oldu uðruna
Hiçbir tedaviye cevap vermedi ruhum
Atamadým içimden seni
Susturamadým senli kalemi
Ve þimdi hepsi benimle
Kara toprakta gizli…(SHR)
Yitip giden toz pembe hayallerim... Artýk korkuyorum...