Ýki çocuk,yan yana Ellerinde bayraklar, Gözleri ateþ gibi, Dünya’ya el sallarlar. Ayrý olsa ne olur yurdu. Her biri ayrý bir gül., Evrenin bahçesinden, Yaratýlmadýkmý Tanrýnýn nefesinden.
Çocuklarýmýz diye bilmek, Bakmadan ýrkýna sevebilmek, Her birine ayrý ayrý ,Birer dünya verebilmek. Böyle deðilmidir bilmem . Ýnsan olabilmek.
Ayrý coðrafya ayrý iklim, Mavi gözlü siyah tenli, Ne fark eder kardeþ deðilmiyiz. Çocuklarýmýz,onlar ve biz. Sev onlarý,korkma.! Tükenmez sevgimiz.
Dün çanakkale’de izmir’de, Ellerinde ateþ toplarý, Davetsiz geldiler. Ýstenmeyen misafirdiler. Bu gün farklý bir gün., Mustafa Kemal’in çocuklarý, Övüne bildiðin kadar övün.
Bir çiçek tarlasý Þimdi,ANTALYA Yirmi üç nisan. Çocukluðumun madalyasý. Oluþsun isterim.Dostluk kardeþlik. Burasý çemberin son halkasý.
ONUR ÝLKE ANTALYA
Sosyal Medyada Paylaşın:
onur ilke Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.