Tüm Zaferler Senin Eserindir Artık !

Belki de ölümün gizli provasýdýr ayrýlýk...
Aldýðýn her nefes yalnýzlýðýn zabtýna geçmiþtir.
Gülümsemelerin solduðu yüz çukurlarýndan savruluyor
Aþkýn imla hatalarý;
Virgüllerin beli kýrýlýr satýr ortalarýnda,
Ve noktasýz,
Sorusuz, iþaretsiz
Hatta ünlemsiz satýr sonlarý...

Gidenden sadece " hatýralar " kalýr..
Boylu boyunca piþmanlýklar uzanýr
Gözyaþlarýnla deþtiðin yastýk kenarlarýna...
Zaman durmuþ gibi gelir sana...
Herþey bitmiþ gibi,
Sona yaklamýþ gibi susakalýrsýn kapý diblerinde..
Giden, gider velhasýl....
Perdelerimden taþýnýr güneþ
Varlýðýnda konuþmayan duvarlar,
Cümleleri sýrtýna yüklenip
Kirpiklerinde oyalanýr kuru ayazlar..
Giden, daha gitmeden gömer seni.
Ve sen,
Sesini yitirmiþ bir rüzgar gibi kalakalýrsýn
Mevsimlerin ayak ucunda.
Sonra konuþmak,
Delice haykýrmak istersin...
Ama beceremezsin...

Sonra ömür boyu susmak..
Ya da delice aðlamak istersin...
Onu da beceremezsin...
Saklasan da içindeki yalnýzlýðý,
Seni ele verir ýslak kirpiklerin....

Akþamýn karanlýðý düþer ayak uçlarýna..
Ýcinde birikmiþ özlemi anlatacak birisini ararsýn
Ya da sýcak bir omuz..
Ama bulamazsýn...
Kimsesizliðin sert rüzgarý yalpalar yüzünü...
Ve sonunda pes edersin..
Yenilirsin...
Sonra da esaretin baþlar
Gri gökyüzünün altýnda....

Gün gelir ölümü arar olursun...
Yenilgiyi kabul etmiþ bir asker gibi
Diz çökersin maðlubiyetin iki yüzlü gölgelerine...
Ve beklerken ölümün saatsiz sýrasýný,
Gözetlerken Azrail’in gececeði tozlu yollarý,
Kelimelerinle yalnýzlýðýn kýyýsýna kusarsýn çýðlýklarýný.
Gözyaþýn akmaz sanýrsýn;
Oysa iç cebinde biriktirdiklerin ayrýlýðýn tek þahididir.
Baktýðýn her kadýn,
Gideni hatýrlatýyorsa;
Dudaklarýnda yüreðin yavaþ yavaþ soluyorsa
Susmaya mecbursun..
Yalnýzlýðýn ayak dibine düþmüþsen bir kere
Kalkmak için bir el arama etrafýnda..
Ve boþa çabalama..
Artýk yenilmiþsindir...
Tüm zaferler senin eserindir artýk...


Hayata cezalar kesercesine
Hala sol yaným içten ice kanamakta...
Hala cerahatý bitmemiþ bir ayrýlýðýn narkozunda yüreðim.
Ve soðuk parmak uçlarým,
Israrla onun adýný gökyüzüne karalamakta...

Sensiz ölmeyi göze alýp ölemiyorsam
Uzaklarda senin saçlarýna deðil de
Baþkasýnýn saçlarýnda dolaþan ellerini hala özlüyorsam
Hala sevilmektesin...
Hala bendesin...
Hala yüreðimde " aþka " demlenmektesin...


Bir zamanlar elele dolaþtýðýmýz sokaklarda
Anýlarýmýzý ve gül kokunu hala arýyorsam
Saatleri duvarlara mýhlayýp,
Hep ayný þarkýyý dinleyip
Rüzgarýn kovalandýðý caddelerde arkasý dönük olanlarý
Hep " sen " zannedip
Senin olmadýðýný anladýðýmda
Yüreðimi topuklarýmda eziyorsam,
Demek ki hala ben de yaþamaktasýn....
Hala ben de nefes almakta,
Hala ben de " dua dua " kanamaktasýn...

Belki de yaþadýklarým acýdýr.
Ama aþk her acýya göðüs gerip gideni hala sevebilmektir...
Aþk;
Belki de imkansýzlýðýn dudaklarýna mýhlanmýþ tek kelimedir.
Ya da cümlelerin namlusundan
Yüreðine saplanan kanlý bir gözyaþýdýr.


" Belki de sensiz aþk;
Ayrýlýðýna göðüs gerip
Bir yudum gülüþünle hiç gitmemecesine seni yaþayabilmektir..."

" Belki de sensiz hayat;
Ölümün önsözünde birkaç cümlelik olsa da
Mutluluða senin adýný yazabilmektir....."

13 / Nisan / 2007 18: 08

Ýsmail Sarýgene
Sosyal Medyada Paylaşın: