YEMYEŞİL DÜŞLER

Can dediðim, kanýmda, ölürken tüm hücreler,
Hiç çiçek toplamadým, þifa için olsa da.
Baþka bahara kaldý, bak geriye dönüþler,
Umudunu kaybetme, yeþerecek solsa da.

O kadar az kaldý ki, senden, benden ve bizden,
Yitirmektendir korkum, bakma cesaretime.
Tökezlesem de an an, bitse güç el ve dizden,
Ýstemem anahtarým, yanmam esaretime.

Yalanlarý sevmedim, beyaz olsalar bile,
Ýçten bakmayan göze, ýþýklarým sönüktü.
Dönmedim köþelerden, aldanýp binbir dile,
Bilmesen de cananým, yüzüm sana dönüktü.

Biriktir ellerini, yaþýmý sileceksin,
Sen ki sakýn kendini, elin tutmasýn kiri.
Anlamsýz mý yaþamak, bunu sen diyeceksin,
Ya yalnýzlýk ya da sen, ya da artýk hiçbiri.

Ýstesem de yaþamam, umutlarým olmasa,
Bir baþým ve bir de ben, giderim buralardan.
Bilinç yitik, ömür az, sözün cana dolmasa,
Dinlensin þu yüreðim, yorgunum avazlardan.

Gözlerinden geçsin hep, sevda yüklü bulutlar,
Bitmesin istiyorum, gördüðüm pembe düþler.
Yanýtsýz kalmasýnlar, kalmasýn hiç sorular,
Biz ve ülkem yemyeþil, gönlüm hep böyle düþler.

Sosyal Medyada Paylaşın: