ÖZLEM
Ýsimsiz kentlerdesin, sende kaldý yüreðim,
Ýçimde çok þey vardý, ben seninle kötürüm.
Gitmek daha kolaydý, söylemedim sevdiðim,
Korkularým büyüktü, reddedilmek bir ölüm…
Duvara yaslanýþým, ceylan bakýþýndandý,
Sanki ýssýz kalmýþtý, kalabalýk sokaklar.
Koþar adým gitmeler, yürek telaþýndandý,
Kaldýrýmlarý dövdü, umutsuzca ayaklar…
Gözyaþý var mýydý ki, arkamda hiç bilmedim,
Ne çok istedim bilsen, “gitme” dese dedim hep.
Görme diye kalp özüm, gözyaþlarým silmedim,,
Niçin, neden arama, sevgim buna tek sebep…
Kýzma bana sevgili, gözlerini çaldým ben,
Yalnýzlýk kentlerinin, gecelerinde sýrdaþ.
Gözyaþý ummanýna, battým, çýktým, daldým ben,
Kaðýtlarým ýslanmýþ, kalemimse tek yoldaþ…
Yürek avuçlarýnda, kuþ gibi çýrpýndý mý?
Özlenip beklendim mi, gözlerin ufuklarda.
Kirpiklerin ýslandý, gönlün yalnýz kaldý mý?
Umutsuz sevdalarý, duydun mu þarkýlarda…
Yok olduðumdan beri, yalnýzlýðým yanýmda,
Sensizlik havasýndan, bir seni soluyorum.
Sabrým, çayým, sigaram, dolaþýyor kanýmda,
Bir nefes veriyorsam, bin katý doluyorum…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.