BEN EN ÇOK SENİ ÖZLEDİM

BEN EN ÇOK SENÝ ÖZLEDÝM


içte hüzün,,gözde nem
ve yorgun ayaklarýyla her ruhun
aþinasý olduðu bir caddenin bin yýllýk adýdýr ;
“kýrýk kalpler yokuþu” …
taze bi yaradan sýzan,sýcak kan gibi süzülür yorgun adýmlarýnýz,
basar gölgenizin üzerine
basar da yinede yürümekten baþka yoktur hiçbir seçeneðiniz
yokuþ dik,
yürek yaralý,
gölge üzgün,
düþeriz kaydýmýzý keyif defterinden yine kendi ellerimizle…

adýna “hayat” dediðimiz bir þehrin,
adresi herkes tarafýndan ezberinden bildiði
en loþ ve en uðrak semtidir
týpký “mutluluk parký”,
“sevda çýkmazý”,,
“aþk sahili”,
ve “hayal bulvarý” gibi
hemen hemen hepimizin ortak mekanýdýr
“kýrýk kalpler yokuþu” ki iç çekiþlerimizin baþkenti...
artýk bi dostun yanlýþ anlamasý mý olur kolunuza takýp girdiðiniz,
yoksa sevdiceðin aðýr bir sözü mü alýr getirir bizi bu bildik yokuþun baþlangýcýna,
o belli olmaz..
bazen bi anýn yakýcý öfkesi, bazen yakýnlarýmýzýn sebepsiz ilgisizliði
bazen de kendi kendimize alýnýp bir þeylere
kimseye sezdirmeden sürüklendiðimiz içimizi
ama illa ki,
ama mutlaka,
ve hiç deðilse bir ömürde en az bi defa
hepimizin bi sebepten yolunun düþtüðü
kýrgýn görüntüsüyle solgun,
ve hüzün yaðmuruyla aðlamaklý,
bir dolu müdaviminin sendeleyerek
taþtan kaldýrýmlarýna düþen gölge bile yorgun ilerlediði
bir suskun yokuþtur aslýnda adýmlanan
gözlerde buðu
yürekte figan …

“nasýl yapar”
”nasýl görmez”,
“nasýl anlamaz” çýðlýklarýyla içten içe,
“yapmamalýydý..hakketmemiþtim..deðer miydi ?” sitemleriyle fýsýltý halinde
yorgun ruh, býkkýn adým düþülür yola
ve gece gündüz hiç fark etmez, her daim yer vardýr
kýrýk kalpler yokuþunda sana…
taþtan kaldýrýmlarýnda adýmlarýn yankýlanýr, yankýlardaysa hayal kýrýklýðýn..
kah bi aðaca tutunup soluklanýr
kah bi duvara sýrtýný verip düþünürsün derin derin
ve bazen yanýndan yüzler geçer ki yabancý
ve kulaðýna sesleri gelir ki yabancý
ama dert olmaz aslýnda çünkü lisan tanýdýktýr,
/üzüntü, keder ve gam/
kolayca anlar birbirlerini kýsaca kýrýk kalpler,
hatta sözsüz bile konuþulsa…
……………
sonra zaman geçer
sonra ilk günlerin o acýsý azalýr l
lakin bilirisin yinede içten içe, sýzý hala yaradadýr..
kimi zaman kalbimiz inciteni affedince yeniden döneriz eski günlere..
bazen de kýrýk o kadar büyüktür ki,baðýþlayamaz yürek,
küser mevsimlerce…
yada üstü örtülüp üstünden geçilir o kýrýðýn
ki geçilse de incinmiþlik unutulmaz bazen bir ömür…
yani sonuç ne olursa olsun ve sonu nereye baðlanýrsa baðlansýn
illa ki o yokuþ tepilir herkesçe bir gün
ve adýmlanýr mutsuzluk ve hüzün yavaþ yavaþ arþýnlanýr…

bi dolu yerine hayal kýrýklýðýmýz siner mesela
yada bir yerine çöküp
adýmýzý kazýmýþýzdýr çoðumuz, ilk gençliðimizdeki gibi bi banka,,
belki de kalbimizden sýzan aðrýdan bi kaç damla taþlarýna bulaþmýþtýr yada bi kiþiyi içimizden çýkartýp,toptan gömmüþüzdür o yokuþun bi yerine,,
ama illa,,
ama mutlaka,,
hiç deðilse bi ömürde en az bi defa,,
hepimiz týrmanmýþýzdýr “kýrýp kalpler yokuþunu”
geceden daha zifiri ve ruhumuzun üzgün adýmlarýyla….
……………….
oysa keþke kalpler kýrýldýðýnda veya incindiðinde yada sýzladýðýnda
yani çizilip baþtan sona,
aðrýsý katlanýlmaz olduðu zamanlarda
uzanýp ellerimizle usulca yerinden çýkartabilsek onu
ve yerine daha hiç kýrýlmamýþ ve hiç incinip kanamamýþ
hani hiçbir kötü anýn üzüntüsüyle üzerine tek tane yaþ damlamamýþ
yani yepyeni yani parçalanmamýþ
ve kullanýlmamýþ bir kalbi takabilsek söktüðümüzün yerine yine yavaþça
ve onla devam edebilsek hayata kaldýðýmýz yerden
hiç bir anýn birikmiþ hüznü,
ve içimizde hiç bi yaranýn sýzýsý hissedilmeden
ama olmaz…olmaz ki ne çare
kalbimizde biz gibi tek olanýmýzdýr çünkü
yedeði olmayan, biriciðimizdir
ve bir ömür yoldaþýmýz, ikincisi bulunmayan en kýymetlimizdir…
ve aslýnda böyle olmasý çok daha iyidir belki de deðiþmesinden
çünkü belki de o kýrýklar çiziklerle beraber
bi kalbin içine sýðmýþ, sinmiþ , yer etmiþ
tüm duygulardýr yani bizi biz yapan þeyler…
o kalp bizizdir belki de baþtan sona
ve belki o izler bile deðerlidir, tutunmaya çalýþýrken akýp giden hayata..
hem bi kalbin içinde sadece kýrýklar ve yaralar yoktur ki deðil mi ?
bir dolu sevinç sonra heyecan
ve ne çok coþku ve deli gibi attýðý bi dolu mutlu an
sinip saklanmýþtýr içine,
sonra aþk,
sonra sevgi,
sýzýlarýndan kurtulalým diye onlarý da kýyýp terk edebilecek miyiz peki ?
gözden çýkartabilecek miyiz içimizi ýsýtan bi dolu keyifli anýn hatýrasýný ?
hani her kötü anda koþup saklandýðýmýz,
hani ellerimizi uzatýp dokununca tekrar tekrar ayný sevinci yaþadýðýmýz
hani mabedimiz kimi zaman, hani sýðýnaðýmýz
vazgeçebilecek miyiz öyle kolayca hemen ?
o hatýralar ve birikmiþlikler olmadan
kocaman bir boþlukla nasýl tutunacaðýz geri kalan yaþamýmýza,
ve ne kadar biz kalabileceðiz bi ömrün içindekileri alýp dökünce ?

her kalp biriktirdikleriyle bi hazinedir oysa
ve evet yaralandýðýnda çok acýr
ve evet kýrýldýðýnda sýzýsý çok derindir
ama aslýnda sandýðýmýzdan da güçlüdür kalplerimiz,
ve eþsiz ve büyülüdür de üstelik..
bi düþünün ;
bi kalptir ancak yanýp tükenince bile
küllerinden yeniden doðabilen tek mucizemiz….
ve sadece onun büyüsüyle mutluluktan uçtuðumuzu sanýrýz…
bir tek o taþýr bizi bulutlara, hem sadece dokunmak ne kelime
sarýlýp o bulutlara defalarca öperiz bile..
üstelik kocaman bir dünyayla bir dolu insaný sýðdýrýrýz da sevgiyle içine
hala sonsuz yerimiz varmýþ gibi hissederiz,
bize kalan geriye…
her kalp büyülüdür evet ve eþsizdir ve benzersiz
o yüzden kýrýklarý arasýnda kendimizi de kaybedip yitirmeden,,
yani bir yarayla kanayýp bi ömrü tüketmeden
ve bilerek onlarýnda bir deðeri olduðunu,
hani ruhumuz yaþamdan bir þeyler öðrenirken
sarýlmalýyýz yükü ne olursa olsun
ve bilmeliyiz
tek ziyaretçisi biz deðiliz “kýrýk kalpler yokuþunun”..
hem mutlaka bi yerinde hayat
bize gülümseyecektir nasýlsa yeniden
ve yeniden kanat açacaktýr yüreðimizde güvercinler
anlayacaksýn iþte o gün hayat böyle iþte biraz
mutluluðun rüzgarý
usulca yanaðýný okþarken…
...
her an içinde bi sonrasýný gizleyip
her yokuþ mutlaka kendinden býkar ve biter
sonra bir bakmýþsýn ki “özlem sapaðýndan” dönmüþ
çocuklar kadar mutlusun,
belli ki güzel bir þey olmuþ
ve iyi þeyler neyse ki coþkusuyla kötülerini unutturmuþ
ve iþte içinde gezindiðin o keyifli yerin tabelasýnda þimdi
“güzel günler meydanýný” yazýyormuþ …

içte hüzün, gözde nem, yorgun ayaklarýyla her ruhun
aþinasý olduðu bir caddenin
bin yýllýk adýdýr “kýrýk kalpler yokuþu”
ve herkesin uðrak yeridir zaman zaman
ve herkesin bir þekilde ezberi
býrakma kendini ne olur
þaþýrma
ve sakýn durma
yürü sonuna dek
her yol biter nasýlsa..
zaten bir zaman sonra, anlarsýn sýranýn güzel günlerine geldiðini
iþte aç o zaman kollarýný iki yana
hani bir martý misali
sal kendini adýnda “keyif” geçen bi baþka yola
ve unutma
her yokuþ bir iniþi de saklýyordur
herkese ve sana
en sonunda …
……………….

Sosyal Medyada Paylaşın: