Günlerin inadýna aylarý, Aylarýn inadýna yýllarý tüketti sýr aþkým Açýlamadým. Ne sen fýrsat verdin buna Ne de ben cesaret edemedim bu doðruluða. Kaçýrdýðým güzelliðe gözlerimi kaparcasýna Kaçtým; daldým, çirkinlikler içinde boðulmaya. Oysa ne çok sevmiþtim seni de... Söyleyemedim iþte! Belki çekindim, belki utandým. Çünkü, sen benden yaþça çok ufaktýn. Kesemedim önündeki yolunu Ama ayný zamanda da, kesemedim yokluðunu. Geceler boyu çizdim hayatýmdaki resmini. Sensizliðini örttüm fýrçalarýmla Kahrolduðum gecelerde, keþke, keþke dedim.
Belkide dedim; bu kadar büyük sorun deðildi bu. Kös kös oturmuþ, kaçýrdýðým mutluluða Þimdi aðlýyorum körü körüne. Ey tualimdeki sevgili, sana sesleniyorum. Yüzünü görmeye kaç zaman kaldý. Bu ayrýlýk, bu hasret nereye kadar? Geri dönüþ yok biliyorum. Yýllar dahada uzaklaþtýrdý seni benden.
Olmaz artýk diyorum zaten. O zaman düþünemediðimi tekrar düþünsem. Yok yok ... Þimdi ben neye yanýyorum biliyor musun? Keþkelere düþmenin faydasýzca bana verdiði acýlara. Kaderin cilvesi belkide bu!
Olsun be güzelim! Ben bu acýya þerbetlendim nasýl olsa...
BAHAR Sosyal Medyada Paylaşın:
bahar_markoç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.