İnsan ve İnsan

Ýnsan var, bir damlacýk sevgiyi umman eder.
Ýnsan var, hoþgörüye, sevgiye isyan eder.

Ýnsan var, ýþýk saçar; aydýnlatýr etrafý
Ýnsan var, karanlýkta ömrünü zindan eder.

Ýnsan var, bir dost için verir bin caný olsa
Ýnsan var, bin dostunu kendine düþman eder.

Ýnsan var, yaðmur gibi bastýðý yer yeþerir
Ýnsan var, ilkbaharý sarartýr; hazan eder.

Ýnsan var, gölgesinde nice garip serinler
Ýnsan var, kor misali deðeni piþman eder.

Ýnsan var, hüsnüzanla güzelleri görür hep
Ýnsan var, suizanla zemmeder, bühtan eder.

Ýnsan var, þeytanlarý melekliðe yöneltir
Ýnsan var, þirretiyle meleði þeytan eder.

Ýnsan var, gülü görmez; dikeniyle uðraþýr
Ýnsan var, sevgisiyle çalýyý reyhan eder.

Ýnsan var, fakirse de þükreder Yaradan’a
Ýnsan var, zenginse de çýrpýnýr, figan eder.

Kardeþlerim, dostlarým! Diyeceðim odur ki:
Sevmeyi bilen insan, bir deðil, bin can eder.

Cemal Gören
Sosyal Medyada Paylaşın: