İNSANLIK SUÇU...

ÝNSANLIK SUÇU

Sen erkek ol ben kadýn
Ben kendime bakmam sen kendine bakmazsýn
Bizim kendimize geçmiyor hatýrýmýz
Nerede kaldý ki sevdamýza geçsin…

Doðmadan öldürdük biz tüm çocuklarýmýzý
Kürtaj yapan sahte doktorlar gibi
Ana avrat söverken bir birimize
Katili deðil miydik sevdamýzýn…

Seviþmelerimiz bile biyolojik savaþ gibiydi
Nefeslerimiz nefeslerimize deðerken
Fosfor soluyordu kansere koþan ciðerlerimiz
Bizim aþkýmýz insanlýk suçuydu…

Hasret, bizi yargýlayan mahkemeler oldu
Bir birimizi gördüðü zaman kan bürüyen gözlerimizin uzaklaþmasý
Firarý düþünen hicran hücrelerimizde bize biçilen hükümdü
Ruhumuzdaki sevdamýz bedenimizi sonunda idam olan müebbet hükmüydü…

Biz bir birimizden nefret eden iki sevdalý
Savaþmadan seviþemeyen iki cani ruh
Hicran hücrelerinde; zincirsiz, prangasýz azap ateþlerine yürüyen
Ýnsanlýk suçu iþleyen iki yabani…

GÖRKEM ÖZCAN
NÝSAN.2009
ÝZMÝR
gorkemozcan86@gmail.com


Sosyal Medyada Paylaşın: