NİYAZLAR DÖKÜLÜNCE

Hüzünler yüklense de, al güllerim hiç solmaz
Yanýk öten bülbüller, bahçelerin asýdýr
Hicraný yaksa neyler, gözlerde katran olmaz
Yâre duran sâbâlar, makamlarýn hasýdýr

Kubbeler yalnýz kalýp, aðlasa da mermerler
Çiniye âyet siner, erise bütün yerler
Kor dillerde dolanýr, hep manevî seferler
Tespih tespih niyazlar, aþýðýn sevdasýdýr

Onlar için mavi gök, beklenen bir kucaktýr
Gözleri nehir gibi, kalpleri kor ocaktýr
Ayaz düþmez onlara, hayatlarý sýcaktýr
Þu dönüp duran âlem, onlarýn hep yasýdýr

Âlemin sofrasýnda, çile çeker dururlar
Perdeleri açýlýr, cevher döker dururlar
Dünyanýn tarlasýna, aþký eker dururlar
Bulduklarý nimetler, ateþin safhasýdýr

Benlerini eritirler, baþka bir “ ben “ olurlar
Mahzun dudaklarýnda, gerçek yâri bulurlar
Melteme boyanýrlar, derman yüklü kalýrlar
Tenlerinden süzülen, aþkýn râyihâsýdýr


Sosyal Medyada Paylaşın: