Çanakkale Şehitleri - CAN AKIN

Hemen çantamý kaptým ve tam kapýdan çýkmak üzereydim ki, öðretmenimin bana seslendiðini duydum.
"Can oðlum çantan bu gün aðýr, istersen çantaný eve götürme. Yarýn nasýlsa tekrar geleceksin. Hem ödevinde yok. Burada kalsýn. Yarýn alýrsýn. Bu gün biraz hasta gibisin "dedi.
Þefkatli bir anne sevgisiyle baþýmý okþayarak çantamý sýrtýmdan aldý.


Öðretmenime hiçbir þey diyememiþtim. Onun beni düþünmesi sevgiyle baþýmý okþamasý beni çok derinden sarsmýþtý. Adeta donup kalmýþ ne çantamý ne de onu eve götürmediðim için baþýma gelecekleri düþünebilmiþtim.

Ýçinden hayal meyal "Çanakkale Geçilmez" kitabýný aldým. Öðretmen onu ne yapacaksýn diye sorduðunda;
"Askerler kitabý okumam için beni bekliyor. Ýyi günler öðretmenim." diyerek sýnýftan çýktýðýmý hatýrlýyorum.

Gürültülü þehrin caddelerinden hýzla geçtim. Birileri arkamdan seslendi ama ben bakmadým. Elimde kitabým ile koþarak askerlerin oraya varmaya çalýþýyordum.

Nihayet uzaktan askeri bölgenin baþladýðýný gösteren tabelalarý gördüm. Çok az kalmýþtý. Biraz sonra orada olurdum.

Öðlen saatlerinde askerlerin yanýna ulaþtýðýmda, tel örgülerin arkasýndaki yerde top oynuyorlardý. Birkaç asker ise elinde silahlarla nöbet devriyesinde olduklarý için ileri geri dolaþýyordu. Beni görünce, nöbetçi askerlerin dýþýnda olanlar hemen koþarak yanýma geldiler. Ýki kiþi telden benim tarafýma zýpladý. Ve beni telin diðer tarafýna geçirdi. Hepsi çok heyecanlýydý. Sabahtan beri beni beklediklerini görebiliyordum. Yüzlerinde kocaman bir aydýnlýk vardý.

Orada bir yerlere oturduk. Elimdeki renkli kitabý açtým. Herkes merakla gözlerini kitabýn içine çevirdi. Bir Mehmetciðin, Çanakkale Savaþý’nda nasýl savaþtýðýný ve yaralý bir düþman askerini sýrtýnda taþýyarak kurtarýþýný anlatan, Çanakkale Geçilmez öyküsünü okumaya baþladým.

Ve kitabý okuduktan sonra duygulanarak yazdýðým þiiri de onlara okudum


Çanakkale Þehitleri

Kaybolmuþ bir geçmiþten gelip
Bilinmez bir geleceðe gidenler
Kalplerinde vatan sevgisiyle
Canlarýný vatana verenler

Þehit olmak için doðanlar
Ve kanlarýný topraða serenler
Ýsimleri unutulmuþ
Ey isimsiz kahramanlar

Her birinizde vatanýn
Bir parçasý özgürleþiyor.
Baðýmsýzlýk kaderimiz
Alýn yazýmýz oluyor.

Sizin vatana can verdikçe
Biz ilelebet can buluyoruz..
Kader bir kez daha yazýlýr
Sizin gibi vatan evladýnýn ellerinde

Her mýsrada asker aðabeylerimin yüzü biraz daha hüzünlendi. Biraz daha omuzlarýna aðýrlýk çöker gibiydi. Çanakkale Þehitleri þiirimi bitirdiðimde ayaða kalkarak beni alkýþladýlar.

Çok heyecanlandým. Ben de onlarla beraber sevinçten ve takdir edildiðim için çok duygulandým. Kendimle gurur duydum.

Kitap okumayý bitirdiðimde her birinin bir köþede hüzünle kendi yaþamýna ve bana baktýklarýný gördüm. Beni yaþamlarýnda bir daha asla unutamayacaklarý bir yere yerleþtirdiklerini o an anlamýþtým.

Beni asla unutmayacaklardý.
Hatta beni çocuklarýna ve torunlarýna bile anlatacaklardý. Þiirimle onlarýn kanýna iþlemiþtim. Balýkesir memur þehri ve askeriyenin yerleþim alaný olduðu için buraya bir sene için de binlerce insan gelip giderdi. Ve ben her dört ayda bir buradaki asker aðabeylerin deðiþtiðini görmüþtüm.

Birden içimde belli belirsiz bir sevinç kabardý. Ben yalnýz deðildim. Þiirimle, insanlara olan saygýmla ve küçük bir çocuðun iyi niyetiyle herkesle iletiþim içindeydim. Ve ben büyüdüðümde on binlerce can dostum olacaktý. Beni, hikayemi ve þiirimi çocuklarýna ve torunlarýna anlatacaklardý. Çünkü benimle aðlayýp benimle gülmüþlerdi. Onlar, çocuklarýnýn yerine bana ilgi göstermiþlerdi. Yaþadýðým acýlarý, çaresizliði görerek beni sonsuz zamanýn kýsa bir anýnda bile olsa sevgileri, bilgileri, ilgileriyle büyütmeye çalýþmýþlardý.

Ve günü geldiðinde bu güzel dostluklarýn her birini tek tek yaþadým. Mesleðim nedeniyle Türkiye’nin içinde ve yurtdýþýndaki gezilerimde can dostlarýma ve onlarýn çocuklarýna rastladým. Veya onlar gelip ýsrarla beni buldular. Beni, babalarýný veya dedelerini etkilemiþ ve onlarýn gönlünde yer etmiþ dostu olarak tanýmak istediler.
Çünkü askerlik bitip memleketlerine geri döndüklerinde ve onlar asker anýlarýný; arkadaþlarýna, çocuklarýna, çevrelerine anlattýklarýnda, o anýlarýn içinde bir parçada ben vardým.

Ve onlarda sadece can dostluðunun nasýl bir þey olduðun; bir Çanakkale þiirinin paylaþýmýnýn derinliðinde ve manasýnda kaybolmak ve hissetmek istediler.

Her zaman can dostlarým beni ve ben de onlarý buldum.

Asker aðabeylerime sessizce baktým
"Ne oldu, nedir sizi bu kadar üzen?" dedim.
Ben de çok etkilendim onlarýn bu halinden, sanki hepsi küçülmüþ ve benim gibi bir çocuk olmuþlardý.

Ýçlerinden birisi konuþmaya baþladý;
"Can biliyor musun biz hiç okula gitmedik. Gidemedik. Senin gibi böyle renkli kitaplarýmýz hiç olmadý. Senin oturduðun o sýralarda ve yazý yazdýðýn karatahtaya bir kez olsun dokunamadýk. Biz okuma yazma bilmediðimiz için askeriyedeki her iþte görevlendirilemiyoruz. Genelde bizi nöbete yazýyorlar ve burada nöbet tutuyoruz. Bize bu kitabý okuduðun için sana teþekkür ederiz. Yaþamýmýza bir anlam kattýn. Seni artýk unutmamýz ve yaþadýðýn sürece býrakmamýz mümkün deðil. Ýki elimiz kanda olsa gelir sana yetiþiriz. Sen bizim can dostumuzsun. Bir gün erken geldiðinde yine bize kitap okursun deðil mi? " diye yalvaran gözlerle sordular.

Ben de
"Tabiî ki okurum" dedim.

Ve sonrasýnda tel örgü boyunca bana eþlik ederek sessizce yürüdüler.

CAN AKIN -

LÜTFEN ÖYKÜNÜN TAMAMINI OKUYUNUZ..

KOPYALA YAPIÞTIR
www.edebiyatdefteri.com/index.asp?istek=tum_yazilar&k=detay&yazi_id=37770
Sosyal Medyada Paylaşın: