YORGUN

Küçük puntolu ince fýsýltýlar
Duvarlara asýlýrlar hep çakýlýrlar
Bilinmez bakýcýlar son alýcýlar

Koca koca duran yüreklerimiz
Bir taþý sökemez Arnavut denen kaldýrýmda
Yürür, yürür Taksim’den Tünel’e çaresiz

Garip sonlar, þaþkýn bitiþler yanýmdan geçer
Sessiz, çaresiz, omuz vurur özürsüz
Arnavutlarýn arasýnda kaybolurum sonra ben

Dolu gözler, bitkin hayatlar, kalpsiz ben
Oturur Tünel’in duvarlarý yorgun yorgun
Almazlar bir türlü, bende yorgun

Anason baþaklarý, asmalar salkým, onlarda yorgun

Sosyal Medyada Paylaşın: