Sen gidiyordun, ben kalýyordum Bir yaðmur baþladý Güneþli bir günün, tam ortasýydý Ardýna bakmaný bekledim, titredim Rüzgâr boþuna bekleme diyordu… Sen de bakmadýn zaten!
Sarýya dönüyordu, yeþil daðlarým Kayboluyordun… Ýlk kez dinliyordum ben Sen de ilk kez söylüyordun, Böylesine içli, böylesine derinden Notalar mý aðlýyordu?
Günün örsüne yatarken dün Balyoz ýslýðýndan düþüyordu Bir bilsen kaç kördüðüm Bir karaltý çýkýyordu, her vuruþunda Ölüm müydü gördüðüm, Yoksa gün yarýnlarý mý daðlýyordu?
Beyatlý’nýn “sessiz gemisi” idi önümden geçen Herkes el sallýyordu Bir tek sen arkaný dönmüþtün! Neden? “Dönülmez akþamýn ufku” muydu sevdiðin, Yoksa bu gidiþ seni dönülmezliðe mi baðlýyordu? Sevdiðim!
Kara olmuþtu günler ve karaya dönerken güller Kaç “Mona Roza” dokundu gözyaþlarýma, Kaç anlam çýkardým üstadýn þiirinden, bir bilsen! Her þey bu kadar mý seni anlatýyordu, Her þiir, bu kadar mý sana çaðlýyordu? Derken…
Anladým ki! Yüreðime yazýlmýþ, Bitimsiz bir þiirdin sen.
ÝHSAN TURHAN Sosyal Medyada Paylaşın:
İhsan TURHAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.