bir aptal , mazeretler.. ve ağlayan bir çocuk bıraktı kadın.. susmasını bilmeyen

Aðlayan bir çocuk býraktý kadýn.. susmasýný bilmeyen..!

mazeretler,
tarihi aþtý..
bugüne gelirken
ben kaç defa öldüm
saymadým
sen kaç defa öldürdün
saymadýn..
sen býkmadýn
ben kanrevan içinde yine yapayalnýzým
ben býkmadým
senin elin kanlý yine acýmasýzsýn.
ve tarih;
mazeretleri bugünden alýp
yine yarýna verirken
yine sen býkmayacaksýn.
ben buna razýyým
bende býkmayacaðým
ve asla düþündüðüm gibi olmasada
hep düþündüðüm þekilde
seni asýrlarca yaþatacaðým

birileri gelip aramýza,
barikat olacak..
ben barikata bir delik açýp
sadece sana bakmakla,
bir ömrü..
hiç çekinmeden
tanrýnýn bütün kurallarýný çiðniyerek
harcayacaðým..

birileri gelip aramýza
asla çiçek ekmeyecek..
ama ben sevgimle her mezarýmýn üstünde
sana düzinelerce gül býrakacaðým

birileri seni benden alacak
ben toprakla seni
tekrar yoðuracaðým...

mazeretim;
topraklarý aþýp
göklere ;
göz yaþý bulutlarý olurken..

tarih kendini aþmaya baþladý
bir ömrü hiç çekinmeden
ve düþünmeden
hesapsýzca harcayabilirsen ;
hep seversin.

bir gül býraktý aptal
sevdiðine..
nasýlda kýydý sevdiði
mazeretler içinde
hiç düþünmeden
aptalýn göz yaþýyla büyüttüðü
o güle..

Canberk Apiþ
Sosyal Medyada Paylaşın: