ÖLÜM KORKUSU
Güneþ süzülüyor yine ufuktan
Akþamýn kapýsýný çalýyor zaman.
Zamanla birlikte tükenen biziz,
Ömür mum misali eriyor, sessiz.
Belki son uykumdur bu köhne handa
Baþýmý yastýða koyduðum anda;
Dikilir karþýma kör karanlýklar
Birden irkilirim; uykum da kaçar.
Her gün ayný korku ruhuma siner
Korkular devleþir, üstüme biner
Tükenmek bilmiyor bendeki tasa,
Uyuduðumda ya sabah olmasa,
Diye düþünürüm, elimde deðil.
Ey þafak! At da þu korkularý sil
Uyku ölüme denk, anladýðým bu
Akþamla çoðalýr bendeki korku.
AKÞAM OLUR DÝYE ÖDÜM KOPUYOR,
ÇÜNKÜ BU AKÞAMLAR ÖLÜM KOKUYOR...
(Kýr Çiçeði/1998)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.