Hep bulduðumu sandýðým zamanlarda kaybediyorum seni, Yüreðimde kayboluþunu hissediyorum,kimi gün... Belki de ben ölüyorum kalbinde sessizce, Sen umutlarýnla yaþadýðýn gecelerde.
Bir rüzgar esiyor hafiften, Sanki fýrtýna baþlangýcý gibi sinsice, Çýldýrmaya baþlamasý denizin, Ak dalgalarýnda kaybolup Derinliklerinde ölmeli mavi gözlerinin.
Bir yerde ansýzýn... Apansýz yok olmak belki de, Susmalýmýyým.. Bilmiyorum, Yüzyýllar boyu Beni unuttuðunu sandýðým o uzak çizgide.
Issýz sokaklardaki karanlýk,karanlýk deðil. Yüreðimin yansýmasýdýr köhne duvarlara, En karadan daha karasý yok gibi, Oysa sen bembeyazýydýn gecelerimin...
En sevdiðim renkttin.., Huzurla çizerdim hasretini duvarlara, Endiþelerin çocuksu gibi, Sonra.... Sonra en karanlýk gecede Düþerdi ellerime darmadaðýnýk hayallerin.
Öten bir baykuþtur þimdi yýkýk duvarlarda,, Derler ya Ölüm habercisidir o ugursuz. Dinle....
Gitme diyorum,kal ne olur Ölüme mahkum birinin son arzusudur bu Son kez görmeliyim seni Yüzünü,gülüþünü,kanatan bakýþlarýný.. Yokluða mahkum kýlan ellerini.. VE BU SON ÖLÜMÜM OLSUN, NE OLUR BÝR DAHA ÖLDÜRME BENÝ.
Sosyal Medyada Paylaşın:
suskunkalem Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.