Ýstanbul suskun, Terk edilmiþ sanki þehir, her yer zifiri. Elektrikler, yine hava muhalefetinden kesildi. Camiler sessiz kaldý, ezanlar sus pus.
Odamda gecenin koyu karanlýk gölgesi, Ellerim buz gibi, Biraz üþüyor, birazda korkuyorum. Ayný çocukluðumdaki gibi,
Ýçimden þarkýlar söyleyip, Üçer beþer atlayýp merdivenleri, Dýþarý atmak istiyorum kendimi, Ve sokaktayým, hava ayný gözlerin gibi sisli, puslu.
Asfaltlar geçen araba farlarýyla aydýnlanýyor sadece. Výcýk výcýk caddelerde dolaþýyorum. Yokluðuna saplanýyorum ben yine. Kurtaracak kimsede yok üstelik batýyorum.
Yaðmur yaðýyor amansýzca, Rimelleri akýyor tüm þehrin, Teninin tuzlu tadý deðiyor dudaklarýma, Ömrümden ömür gidiyor,
Üþüyor musun diye sormadan esen rüzgârda, Burnumdan hiç gitmeyen kokun. Aklýmda hep adýn, dudaklarýmda tadýn. Ve sen yoksun þehrimde, ben yoksulum kadýným…
Ferhat TOKMAK
08.04.2009
Sosyal Medyada Paylaşın:
nedensiz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.