EVDE YALNIZ

EVDE YALNIZ
Düþmaným pencereyle
O besliyor korkumu.
Aðýr bir testereyle
Kesiyorlar uykumu,

Boþluða düþüyorum.

Bakýnca pencereden
Kýmýldýyor korkuluk.
Asýrlar sürer neden
Ev içinde yolculuk,

Nereye koþuyorum?

Ev sýðýnaktýr desem…
Niçin bana bir tuzak?
Ne zaman eve girsem,
Hep bitiyor yaþamak!

Buna çok þaþýyorum.

Ev örülmüþ kederden
Gece… Her yer karanlýk,
Görünmeyen bir yerden,
Devler çalýyor ýslýk!

Yalnýzým, üþüyorum.

NAFÝZ NAYIR
Sosyal Medyada Paylaşın: