MAVİ GÖZLÜ GÜNEŞ..

Yýl 1938….
Aylardan kasýmdý…
O On Kasým sabahý..
Tarihe kara gün olarak yazýldý.
Saatler 9 u beþ geçe..
Bir gemi yanaþtý Dolmabahçe’ye
Kara kapkara bir gemiydi bu.
Suskun bekliyordu yolcusunu.
Yoktu kaptaný,tayfasý,dümeni…
Sanki kýyametin habercisi
Kara Kuþlar dönüyordu üzerinden..
Gökyüzü karardý birden..
Haykýrýþlar yükseldi.
Parça parça oldu milletin yüreði..
Son kampanasý çaldý kara geminin..
Yükü aðýr,yolcusu tekti..
Gözler yaþlýydý …
Yürekler buruk…
Millet haykýrýyordu ….
“Götürme..! götürme Mavi Gözlü Güneþi’mi”
Öksüz býrakma yüreðimi.
Dinlemedi Kara Gemi…
Sessiz sessiz uzaklaþtý limandan.
Saatler durdu..yürekler çarpmadý o an.
Sadece göz yaþlarý konuþtu..
Yeminlerle mühürlendi yürekler.
Her On Kasým tarihin kara günü.
Kim diyebilir ki Atamýzýn öldüðünü..
Bizler Atatürk’ün gençleri..
Dün,Bugün ve daima..Yarýnýn bekçileri….
And olsun sana,Tarihimin eþsiz lideri.
Bu can bu beden de varken…
And olsun sana.
Her solukta NE MUTLU TÜRKÜM derken
Yetmiþ milyon yürek…
Seni yüreðinde yaþatacak ÖLENE DEK ...
Sosyal Medyada Paylaşın: