üfler neyini ýtri bir nefes kadar uzaðýmda ölüm kuþlar sabah zikirlerinde pervane sela verilir birazdan imamýn nefesiyle kaçýncý bu ölüm kararmýþ kalbim için gariban nefsim için yaktým kendimi dünya malýnýn uðrunda
neyin nefesi deðer kulaðýma bir baþka olur gökkuþaðýndaki mavi geceyi anýmsatýr bana güneþin sabah ki tan hali hatýrlarým geriye döner zaman beþ yaþýndaki çocuk için ne önemli olur bilinmez derdime, bilinen bir derman
ararým köþeleri dönülür mi diye çok çabuk geçti, zaman denilen suskun neþe bir tövbe etmeli geç olmadan nefsim alýkoydu ölüm beni yakalarken düþündüm defterim nasýl yazýlýdýr, bilmem sessizleþti etraf, sakinleþti bedenim elleriyle çekti ruhumu, içimi acýtmadan
ey ney üflerdim seni, sabah, akþam öðlen ve ikindi zikirlerinde çabuk gelirdi vakt-i kerahat sayende bilmedim kandýrdým kendimi kaptýrdým suskun neþeye, gidiyorum omuzlar üstünde, ney’im söyle ben olmazsam kim üfler, hüznü hasretle Sosyal Medyada Paylaşın:
muhammedammar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.