-Sayýn Muhsin YAZICIOÐLU’nu uðurlarken-
Güle güle be Reis, kabrinde açsýn güller,
Düþer yolumuz bir gün, oralara elbette...
Zamansýz ayrýldýn ya, yasta þimdi gönüller,
Rahat ol sen cennette, Alperenler nöbette!
Davan büyüktü elbet, omuzlamak mesele,
Demek ki bu kadarmýþ, burasý son merhale,
Çetrefilli yollarda, ancak erdin visale,
Rahat ol sen cennette, Alperenler nöbette!
Hep gülerdi gül yüzün, huyun en güzel huydu,
Az çileler çekmedin, sana yakýþan buydu,
Koca bir Alperen’din, olamazdýn ki uydu,
Rahat ol sen cennette, Alperenler nöbette!
Kur’an’dan gelen ýþýk, ebedi sönmeyecek,
Peygamberden aldýðýn, meþale inmeyecek,
Mü’mine zindan dünya, zulümler dinmeyecek,
Rahat ol sen cennette, Alperenler nöbette!
Kanýnla beyazladý, Keþ Daðýnýn karlarý,
Çelik gibiydi azmin, göðüslerdin zorlarý,
Sinende buza döndü, kahpelerin korlarý,
Rahat ol sen cennette, Alperenler nöbette!
Kapandý mý güneþin, zikre mi daldýn Reis?
Duyamadýk sesini, sarsmadý bizi yeis,
Bana öyle geliyor, diyor içimden bir his:
“Rahattýr o cennette, Alpereni nöbette”
Hain bir el mi aldý, seni hayallerinden?
Ecelin mi kopardý, kýrmýzý güllerinden?
Ümit Zeki periþan, od düþtü dillerinden,
Rahat ol sen cennette, Alperenler nöbette!
Ankara – 31.03.2009
Ümit Zeki SOYUDURU