Evlek evlek aðrýlarým,
Çöküyor daða efkarým,
Kalkmýyor baþýmdan karým,
Yok daðýtan bu dumaný...
Baþaklar boyun eðmeden,
Boy vermeden beden beden,
Kimselere söylemeden,
Çalsan baþýmda kemaný...
Bak gözlerim buðu buðu,
Atlatamadým bu çýðý,
Kapanmaz yürek açýðý,
Bulmadan gönlüm imaný...
Kaça bölünüyor ömrüm,
Kaldým arada kötürüm,
Açtýn bir yara bitirm !
Yok mu durduran bu kaný?
Adýmý yazdým da kara,
Aldanýp da bu bahara,
Vurdum sonunda bir yara,
Günün aðarýrken taný...
Ne zaman kaldý, ne güman,
Günüm gelir dünden yaman,
Savur þimdi saman saman,
Arda kalanlardan taný...
Böl uykumu da uyandýr,
N’olur gelip beni kandýr,
Olsun bir kez de utandýr,
Yapardýn sen bazen hani?
Tütsün ocaðýn dumaný,
Býraksam aný-amaný,
Çýksýn bu baharýn caný!
Gelsin gül dikme zamaný...
Hayrettin YAZICI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.