Lola Verpakovski

Kent bakýþlý bir çiçek dökerken hicranýný
uzun zamandýr bahsinden geçilmeyen yollara,
kendi varlýðýný unutmuþ bir çelenk gibi býrakýldým kirpiðine gözlerinin.

bu:
tüm kadýnlarýný tek celsede boþamayý göz e alan
kendi yataðýný oymuþ bir ýrmak nankörlüðü.
söylesene Lola;
ne zaman silinir,
ilkokul çocuklarýnýn aramýzdaki duvara çizip çizip kaçtýklarý,
o illegal kýrýk kalp resimleri?
inan, onurludur onlar.
yakalandýklarýnda unuturlar adýnýn Lola olduðunu.
o an,Verpakovski sadece bir çiçek adýdýr herbirinin aklýnda.
ve bu soðuk havalarda üzerine giyebileceði bir ten ararken cinnet,
daha ne kadar küs kalabilir Lola,
ayýn ilk haftasý,
kendi son haftasýna?

güvenme hýrsa!
birgün seni de kanatýr Ýsa’nýn avuçlarýndaki çiviler;
nasýrlý kalplerin, flu sýrtlarýnda.


her zaman dört ayak üzerine düþmeyebilir bu aþk.
daha kaç caným var Lola dudaklarýna kurban edebileceðim?
öyle bir an ki bu önüne geçemezsin, ýslanýr akýl.
fikrimiz kamaþýr.
hatýralara saplanýr, Ýstanbullu bir yaðmur.
griye hüküm giymiþ bir mahkuma ailesinin gönderdiði bir kaç temiz çamaþýr
ve bir heyelan saklar kokusunda,
günahýn ateþinde piþen ýhlamur.

özlemekte bazen gurbet gibi Lola!


ben burada, tebessümü yakýp yýkan bir ordunun geriye çekilirken meydanda unuttuðu,
hayalinle diri bir savaþ suçuyum.
kesiðim çok, çok baþka.
deðiyor herbirinin traþlý kabuklarý renklerin içinde gizli bir arþa.
gövdemdeki büyük çukurun derin hüznünde tabutsuz bir tanrý
miras diye býrakýlmaz hiçbir üvey sevdaya.
git Lola, deliliði arkadan baðlý bu zamanýn.
baþka çaresi yok, sadece aðlar.
yazýk,
elbise dikilmiyor mumyalanmýþ aþka.


yeniden gömülüp,
yeniden kölesi olacaksýn uçsuz bucaksýz bir coðrafyada topraðýn.
sana koþacak tüm çiçekler,
üzerinde Havva’nýn mahremiyetini kapattýðý ilk elbisesiyle.
unut Ocak akþamlarýný,
cevap ver bana Lola;
tanrýlarýn sýrtýnda daha ne kadar durabilir bir tabut,
kesilen bilekte,
"yaþarsam eðer" endiþesiyle!

Sosyal Medyada Paylaşın: