Bir Ömrün Sanık Sandalyesi

masal, hüznün kavuðuna sýðýnmýþ
usulca suya deðiyor parmaklarý
inan, gecenin bizden alacaðý çok.
çünkü kimse kimsenin bir þeyi olmuyor bu masalda
ya da kimse kimseye bir uçurum ýsmarlamýyor;
nilüfere doðru ince, nazik adýmlar.



ben, artýk birileri için atmayan bir kalbe sýðdýrdým kendimi.
ansýzýn, ölü þehirleri kucakladý musalla taþýnýn üzerinde,
gözünden, yüreðinden geçmiþ acemi adamlar.
görülen son düþ,
yaralý bir çocuðun o renksiz siluetine ait.
bir ömrün sanýk sandalyesine oturunca deniz çok uzak güzelim.
ufkun oluyor orada maðdur.
artýk en yakýnýn, bir kaç yalancý þahit.
martý, yorgun bir deniz sýðdýramýyor aðzýna.



sessizlik, çoðu zaman geçici heveslerin en tepesinden býrakmaktýr kendini kalabalýða.
bazen bir meleði hissetmek kadar kýymetli,
bazen yürek çölünde içi sevda dolu bir matara bulmak.
bir bulut düþün, kuþlarý aforoz edilmiþ.
oradaydým.
sen yoktun.
sen o zaman, ömrüme sallandýrýlmýþ üzümlerde yeþil bir salkýmdýn.
gözleri kapalý bir gökyüzü evlat edindim sessizliðime.


an gelir, gece þehre iner.
üzerinde davetsiz bir misafir þýklýðý.
aslýnda o karanlýkta sen, çoktan baþýmdan gitmiþ aklýmdýn.
bilek deðil mi bu!
oda karanlýkta en az göz kadar büyür ve kanar.
çünkü geçmiþin elinde koz olarak, bir sen kaldýn.
þimdi sessizce kalkarken bu cenaze yüreðimden,
bulaþmýþ bir suç olacak ellerime,
o, telaffuzuna korktuðum adýn.

þþþ...
ölürken sessiz ol;
elbet bir gün bir martý, kendini dipli uçurumlara da salar.

...

dilsiz baþlayan masallar kalpsiz bitermiþ
ve bu da bitti.
kayalara sinmiþ ýlýk, mavi bir nisan yaladý dalgalar.
Sosyal Medyada Paylaşın: