AĞAÇ VE DERVİŞ

Bir bozkýrda bir aðaç , gümrah ve anýt gibi,
Rabbim öyle yaratmýþ, varlýða kanýt gibi.

Meyve, yaprak, gövde, dal, uzamýþ ta göklere,
O devâsa bir varlýk, nasýl tutunmuþ yere.

O aðacýn baþýnda, bir derviþ: tefekkürde,
Gözleri köke bakar, sözleri tezekkürde.

“ Yâ Ýlâhî “ diyordu, “ Bu AÐAÇ ben olsaydým,
Yine böyle komþusuz, vâhâ da tek kalsaydým.

Bu muhteþem aðaç ta, MEYVE olmak isterdim,
Buyurun, ey mahlûkat, hazýrým, alýn derdim.

Böyle ulu aðacýn, DALI olmak þereftir,
Kuruyup yere düþen, çalý olmak þereftir.

Zehiri panzehire çeviren YAPRAK güzel,
O yapraðý yeþile çeviren toprak güzel.

Tekmil güzellikleri GÖVDE olup sarsaydým,
Sunmak için kendimi, muhtaçlara varsaydým.

Garip derviþ tepeden, köke kadar bir baktý,
Yürekten “ Allah “ dedi, iki damla yaþ aktý.

“ Eyvah “ dedi ne yaptým, köksüz aðaç yaþar mý?,
Þu fâni dünyamýzda köksüz bir nesne var mý?.

Vazgeçtim , sairlerden, kök olmak evlâ imiþ,
Bunlarýn hepsi “ Ayet “, Hallâk’ý Mevlâ imiþ.

Meyve, dal, yaprak, gövde, kökünden alýr gýda,
Rengi, tadý, þifâyý, kökte saklamýþ Hüdâ.

O kökten yeþerdik biz, bir yaprak deðil miyiz?,
O kök topraða baðlý, BÝZ TOPRAK DEÐÝL MÝYÝZ?.




Semerkand Dergisinin Temmuz 2003 Sayýsýnýn 22. sayfasýnda sayýn Faruk Gürbüz Beyefendinin “ Aðaç ve Sûfi “ isimli makalesinden, sevgili Kardeþim Erdoðan ÖZTÜRK Beyefendinin ikazý ile âcizâne ve çala kalem bir çalýþmam. 13.03.2009

Ýsa Kahraman

Sosyal Medyada Paylaşın: