KAĞIT KESİĞİ

Dudaklarý çatýk bir hüzünlü þarkýdýr yalnýzlýðým..
Gözleri yarým yamalak düþ mahmurluðu,
Teni keskin býçak soðukluðu..

Yaþlarým usul usul düþüyor saçlarýmdan..
Diþlerim arasýna sýkýþmýþ inilti,
Zavallý ruhun belki son baþ kaldýrýþý ölü yüzyýllardan..

Ben gönlümü bir rüzgara kaptýrmýþým,
Kasýp kavurur, savurur beni yerden yere vurur..
Sesim yitik bir yaðmur ýslaklýðý,
Yüreðim kavruk yanýyla bir su düþüne selam durur..

Elbette aþka aþýðým denilecek aþk tene bürünemeyince..
Kaðýt kesiði yalnýzlýðým canýmý acýya boðar sinsice..

Ah benim tarihi geçmiþliðim..
Ah benim çürük gülüþlerim..
Nereye dönsem hüzün,
Ne yana baksam hýnzýr gülüþü ölümün..
Sosyal Medyada Paylaşın: