ÇÖLDEKİ GÜNEŞ

Kýz çocuklarýný, diri diri topraða gömmek adetti,
Bunlarýn amacý þüphesiz masum nesli yok etmekti.

Zina, fuhuþla kadýnlar canlarýndan bezdirilmiþti,
Hayvan gibi aþaðýlanýp belde belde gezdirilmiþti.

Kabileler arasý süren kan davalarý hiç bitmezdi,
Haram aylar dýþýnda, insanlar emin gezemezdi.

Bu çaðda insanlarý kula kul etmek adet olmuþtu,
Kâbe’nin içi, dýþý cansýz pis putlarla dolmuþtu.

Kadýnlar bir hayvan gibi hep satýlýrdý durmadan,
Alýrdý diðeri, kadýnýn adýný sanýný hiç sormadan.

Kibir ve inatçýlýkta, bu insanlar çaðýný aþmýþtý,
Küfür ve þirk boyasý ruh dünyalarýna taþmýþtý.

Gözleri kör, kulaklarý saðýr olmuþtu maldan,
Dünya menfaati için ayrýlmýþlardý doðru yoldan.

Hayâ, edep kalmamýþ; hayvandan farklarý yoktu,
Putperestler ve ötesi yollarý bir sapýklýklarý çoktu.

Putlarý Allah’a ortak koþmak bunlarýn ibâdetiydi,
Acýkýnca da ilahlarýný yemek bunlarýn âdetiydi.

Þiir ve edebiyatta kalmamýþtý karþýlarýnda rakip,
Putlara tapmakta da edin diyorlardý, bizi takip.

Materyalist ruhlarýn babasýdýr, bu görgüsüzler,
Tüm dünyayý yeseler de doymaz bu açgözlüler.

Herkes; kendine bir din, bir de ilah edinmiþti,
Bunlar bataklýðýn en ücrasýna ansýzýn gelmiþti.

Evet, cahiliyenin insanlýk için yüz karasýdýr bunlar,
Düþüncesiz insanlýðýn yuvarlandýðý laðýmlý kuyular.

Ey yüce Nebi! Ýþte sen böyle bir zamanda geldin,
Onlarý o halde görünce hemen Rabbine eðildin.

Ýmtihan dünyasýdýr, insanlara din ve ahlâk gerek,
Sen, insanlarýn susadýðý ilahi dini getirdin direk.

Senin kalbin yýkanmýþtý, asla giremezdi þeytan,
Þerrini açýp saçamazdý senin yanýnda bir an.

Sen gelmeseydin, halimiz nice nice olurdu,
Evimiz barkýmýz, yine pis putlarla dolurdu.

Oysaki sen geldin, yanýnda da yüce Kur’an,
Allah’a þükürler olsun, yaþarýz onu her an.

Sen, insanlýða þefkati ve merhameti öðrettin,
Anne, babaya itaatin farziyet bilincini öðrettin.

Kibir, kýskançlýk, kötü zandan eser yoktur sende,
Her yerde Rabbine ediyordun secde üstüne secde.

Bir insaný kurtarmanýn bütün insanlýðýn kurtarýlmasý,
Bizim dinimizin emridir yoktur insanlýðýn batýrýlmasý.

Ýnsanlarý, sapýklýklardan uzaklaþtýrmak için çok çalýþtýn,
Ýlây’ý Kelimetullah ve adalet için korkusuzca savaþtýn.

Sýrtýnda aðýr taþlar taþýdýn; hendekler, kuyular kazdýn,
En sonunda, küfrün zehirli çukurunu kolayca kazdýn.

Hayatýn boyunca sen Ýslam’dan asla taviz vermedin,
Önüne yýðýlan bütün dünya mallarýný geri çevirdin.

Müþriklerin zulüm ve iþkencesine Allah için direndin,
Aç, susuz kaldýn; hak davandan asla taviz vermedin.

Âlemlere rahmet olarak geldin, nurun aydýnlattý yeri,
Senin getirdiðin Ýslam dinine giren çýkmýyordu geri.

Siyahý da beyazý da bir dedin asla ayrým yapmadýn,
Ben Arabým diye kendi kavmini hiç üstün tutmadýn.

Gece gündüz uyku girmezdi, sürmeli gözlerine,
Karþý çýkan olmazdý, getirdiðin doðru sözlerine.

Seni bu davadan vazgeçirmek için çok çalýþtýlar,
Yeter ki sen; bizim ilahýmýza karþý gelme dediler.

Lat, Menat ve Uzza dediler bizim yüce ilahýmýz,
Bunlarýn uðruna canýmýzý hiç çekinmeden veririz.

Maddi çýkarlarý ellerinden gidenler hayâsýzca saldýrdý,
Mazlum ve masum insanlarý da daima sinsice kandýrdý.

Sen, ne söylemiþsen Rabbinden geleni doðru anlattýn,
Müþriklerin þiir ve asýlsýz sözlerine asla aldýrmadýn.

Mekke’den dünyaya nurun dalga dalga yayýlmýþtý,
Teslim olan kalpler, þirk ve taðutu söküp atmýþtý.

Getirdiðin hak din, bu insanlarýn aydýnlýðý içindi,
Ýki dünyayý da kazanýp hep mutlu olmalarý içindi.

Sen, Þeytan’ýn hilelerine hiçbir zaman kanmadýn,
Yüce Allah’ýn emirlerinden baþka bir þey anmadýn.

Ey nebiler nebisi! Sen bir güneþ gibi içimize doðdun,
Aydýnlattýkça aydýnlatýyordu kararmýþ kalpleri nurun.

Unutma! Hak gelince batýl zail olur her zaman elbet,
Seni yüce Allah gönderdi insanlýðýn tümüne nihayet.

Ey nebi! Senin güzel ahlâkýn yüce kitap Kur’an’dý,
Bu yüce Kur’an’a uyan hiçbir zaman sapýtmazdý.

Ey nebi! Kur’an ve Sünneti sen bize emanet ettin,
Eðer bu ikisine uyarsanýz asla sapýtmazsýnýz dedin.

1990/Konya
Sosyal Medyada Paylaşın: