YENİ CAMİ

Yeni Cami etrafýnda uçuþan neþeli kuþlar,
Yaðmur gibi yaðýyordu yere süzülerek,
Zikrediyorlardý Allah’ý taneleri bir bir toplayarak,
Kendilerine bir yudum sevgi vereni unutmayarak.

Her kim ne verirse; ona koþuyorlardý,
Atýlaný zehir olsa da havada kapýyorlardý.
Onlarýn þeytanlýðý hiç yoktu kitaplarýnda,
Sevgi çiçekleri taþýyorlardý kanatlarýnda.

Caminin basamaklarýna oturan insanlar,
Hep geçmiþin hayalini kurup durdular.
Çocuklar yaklaþmaz olmuþ, ana babaya,
Çoðunda ne bir ar kalmýþ, ne de bir hayâ.

Tarihi caminin etrafýna toplanan üç beþ ihtiyar,
Mâzinin kalýntýsýyla etrafa þöyle bir baktýlar.
Ýhtiyarlar: “Burasý yaþanmaz þehir olmuþ” dediler,
Derinden of çekmeleriyle ecdadýn ruhunu sýzlattýlar.

Yýkanýn güvercinlerim, yýkanýn ve serinleyin,
Temizlik ve gusül nedir? Bilmeyenlere öðretin,
Temiz olun, arý olun, ulu orta yere pislemeyin,
Sizi sevgi elini uzatmayan canlýyý bile silmeyin.

Tükürün! Denize ve yere tüküren þuursuz beyinlere,
Tükürün! Aslýný unutup da kardeþini küçümseyenlere,
Tarihinden ders almayýp büklüm büklüm bükülenlere,
Anne babasýný hor görüp de onlarý hep küçültenlere…

Haliç’in güzelim mavisini bozan kanalizasyonlar,
Eminönü’ndeki insan yýðýnýný duyarsýzlaþtýrmýþtý,
Aman bana ne! Bana deðmeyen yýlan bin yaþasýn,
Neme lazýmcýlýðý insanlarýn ruhunu çoraklaþtýrmýþtý.

Baðrý yanýk köprünün uzanan arabasýz yollarý,
Size asla geçit vermiyordu, kalpsiz yaratýklarý,
Bil ki bu köprünün adý, Tarihi Galata Köprüsü,
Yýllarca altýnda barýnmýþtý, balýklar sürüsü.

Yanýk köprü dedik de acaba neden yanýk?
Kendi dinç, diri olduðu halde baðrý yanýk,
Balýk tutan balýkçýlarýn, tutulan balýklarýn,
Üzerinde bin bir ah çekenlerin baðrý yanýk…

Ýslam’ýn olmadýðý yerde, düþünceler mahkûm olur,
Masum insanlar mahkûm sandalyesinde sanýk olur.
Ezan vakti yaklaþýyordu zaman hýzla ilerledikçe,
Ýhtiyarlarýn sözleri, bitmek bilmiyordu dinledikçe.

Camiyi ziyaret etmek isteyen ana diyor ki kýzýna:
“Kýzým sen açýk saçýk halinle giremezsin buraya.”
Kýzý annesinden sözü alýyor hoyratça aðzýna:
“Ayol anne anne! Sen hangi çaðda yaþýyorsun?
Býrak, geç bunlarý yobazlýk mý taþýyorsun?”

Yeni Cami’nin içi, dýþý baþka; sokaklar bambaþka,
Size konuþan dil baþka, kalbin dili ise bambaþka.
Erdemli sözler, buharlaþýp uçuyordu kulaklardan,
Kötü sözler, patýr patýr dökülüyordu dudaklardan.

Vapurlar canla baþla, seferlerine devam ediyordu,
Sefere her kalkýþýnda insanla dolup dolup taþýyordu.
Ulu Cami diyor ki: “Gelin canlar bir ve diri olalým,
Ayrýlýk tohumlarýndan sýyrýlýp cemaat ile dolalým.”

Aðustos/1992
Eminönü/Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın: