Hülya

Od düþtü içime, düþtüm yollara
Kapladý cismimi nefis kokular
Ýliþti gözlerim mor ufuklara
Gördüm ki hayretle, el ediyor yâr!..

Baktým azýðýma, baktým dengime
Sonra durdum birden... Sordum kendime:
Ne yüzle gidersin sen Efendine;
Ne yüzle gidersin be hey günahkâr?!

Dilimde þahadet, gözlerimde yaþ
Döndüm etrafýmda, yok bir arkadaþ!
Seslendi Habib’im: ‘Gel, korkma, yaklaþ;
Hakk’ýn rahmetinden endiþen mi var?’

‘Hâþâ þefaatçim, hâþâ efendim;
Günahlarým için endiþelendim;
Mahcubiyetimden bittim, tükendim;
Çok zaman nefsime takmadým yular!’

Dedim ve yürüdüm, gün doðuyordu
Ve o kadife ses ‘yaklaþ!’ diyordu
Bitmiyordu yollar ah! Bitmiyordu!
Kaybettim zamaný, bilmem ne kadar?

Giderken düþerek, sendeleyerek
Sarýverdi birden onlarca melek
Uçuyordum sanki arþý delerek
Bir tek saniyeye dolmuþtu yýllar.

Bitmiþti sýkýntý, bitmiþti çile
Ulaþtým anýnda kutlu menzile
Ýsmimi cismimi sormadý bile!
Sarýverdi beni mübarek kollar!

Misk kokan bir nefes, sýmsýcak kucak
Kalbim heyecandan durdu duracak
Telefon sesiyle uyandým ancak
Gerçek olsa idi böyle hülyalar!

Cemal Gören

Sosyal Medyada Paylaşın: