ASİ BİR ADAM

Asi bir adam heykeli gülümsüyordu
Kaderine razý, yalnýzlýðýyla baþ baþa…
Kýrçýl sakalýndan, eriyen karlar süzülüyordu
Güneþin son kýrýntýlarý vuruyordu yüzüne.
Söküldüðü topraðýný arýyordu kökleri
Hasretlik kuþlarý yemleniyordu, beton avlusunda
Yamaçlarýnda dinleniyordu mutluluklar
Gözleri, balýklama dalýyordu hayallere
Dudaðý hazýrdý, anne sütünü emmeye
Ateþ marþlarý söylüyordu dili
Acýlarý sessiz direniþlerde.
Masallardaki kötüler giriyordu rüyalarýna
Sýðýndýðý kanatlarý kýrýlmýþtý gecelerinin
Surlarla çevrilmiþti yarýnlarý
Çelik postallarda eziliyordu ruhu
Yýldýzlar korkuyla düþüyordu gökyüzünden
Baðrýna bastýðý, taþ duvarlar çöküyordu içinde
Hasretle büyüttüðü çiçekler kuruyordu defterlerinde
Dirseðini yastýk yapar, düþünürdü bu asi adam
Annesini arýyordu kaybolduðu parklarda
Demir parmaklýklar içinde bir garip serçe
YOKSUNluk þarkýsý çalýyordu kýrkbeþlikte
Anne kokusu yoktu, mahpushanede! ...

ÞÝÝR: Sedat Erdoðdu


Sosyal Medyada Paylaşın: