saatin tiktaklarýyla geçip giden zaman deðil yaþam denilen sahnede ömrümüzün demleridir biten hiçliklerin peþine takýlýr umursamadan akýp giden bir yolculuktur hayat..
bazen gülüþlerimiz bile acý kan tadýnda yüreklerimizi maðaralara kapatýp içimiz hýçkýrýklarla katýlýrken kahkahalarda atabiliyor zaman mucize deðirmen her þeyi un ufak ediyor..
soluk yitik sensizlikler martý sesleri bile cýyak kýyamet gelir karanlýða gömülen ruhumuzda rüzgar, yaðmur tat vermez o an! akordu bozuk keman sesi gibi..
tamburun sýzýlý mýzrabý dokunur acý çöken yüreklere þöyle bir silkinirsin aniden ben ne zaman büyüdüm? olgunluðun sesimi düþündüklerim maziye dokunduðunuzda avuçlarýnýz yanar her yeni güne tutsak binlerce gece yinede acý veren tüm duygularý pembe hayallere uðurladým.
Bahar Tülay Kýran 2006
Sosyal Medyada Paylaşın:
baharca57 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.