Artýk hükmü kalmamýþtý denizin,
Ýçtim sularýndan sende ki gizin,
Kýyýsýna düþtüm gözlerinizin;
Þimdi ne kaþ oynat, ne de kirpiðin,
Farkýna varmadan bu derinliðin.
Kimseler görmeden beni gölgele,
Diz çöktür huzura, düþmeden dile,
Gelirken kýyýya ben bile bile;
Eylemedi beni gözleri kömür,
Bur da sürsün yalnýzlýðým bir ömür...
Havalanmaz gönlüm artýk daðlara,
Nasýl da direndim kopan çýðlara,
Her düþüþte aldým bir derin yara;
Yalnýz dað baþýnda ne üþümüþtüm,
Ýþte en sonunda kýyýna düþtüm!
N`olur bundan böyle eyle beni sen,
Eylemez gönlümü, ne gül, ne süsen,
Hak verirdin çektiðimi bir bilsen!
Her bakýþta geldim onca yazýða,
Yaklaþtým sanýrken düþtüm uzaða.
Bakmam bundan sonra baþka göze ben,
Artýk bahardýr ya, kanmam güze ben,
Sabýr taþlarýný dize dize ben;
Bay bay ettim artýk güneþe, aya,
En sonunda vurdum uçsuz kýyýya...
Hayrettin YAZICI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.