Tüm ışıklar ölümden yana.

Eskimiþ yüzümü gizleyemem kimliðimden
O yüz benim, o denizin kýyýsýndaki adam
Yokuþ gördü dizleri, derin bakýþlar benim
Aðardý saclarým, hazanlar biterken.

Hala derin vadilerde, annemim þefkat elleri
Gönlüm viran, cüssem sürgün yeri
Kýrk yalana köle olmuþum, vakit tanyeri
Aþka dair, mukallit son sözler benim.

Ýçimdeki çýðlýk daima hatýrlar dilberi
Sessizliðim satýr satýr hükmeder zamana
Kum daðlarý yüzümde odaklanmýþ, mahþer yeri
Mutluluk susta yemiþken, ben susamýþ…
Kapatamýyorum... eskimeyen defterleri.

Her sabah çiçeklere su veren ellerim
Kýzýl saclý çocuðu emzirir sanki gözlerim
Bekle diyor içimdeki, bekliyorum
Kaçýncý tren bu, raylarý bir birine ekliyorum.

Kimliðimde ki son resmi yýrtmadan
Ölmüþtü içimdeki sevgili, gözlerini kýrpmadan
Ölümle aþk sancýsý arasýnda debelenmek
Tüm ýþýklar sönünce, ölüm aþktan yana.

Sosyal Medyada Paylaşın: