Ankara

Göz kýrparken bozkýr,
Mahzun akþamlarda yýldýzlara.
Bir ýþýk hâlesi sardý da semasýný,
Baþþehir oldu uygarlýða,
Bozkýrlý gelin Ankara.

Bozkýr,
Bozkurt’un mavi gözlerini özlemiþti yýllar yýlý.
Yeþerdi bakýþlarýyla yazýsý, yabaný, kýrý.
Aðardý Ankara’nýn karabahtý,
Adý Ankara kaldý.

Düþtü Türk’ün önüne çaðýn lideri,
Kurdu Cumhuriyeti.
Sanki Ergenekon’dan çýkýþtý,
Hayata döndürdü milleti.
Önledi hýyaneti, ihaneti.

Þimdi,
Baðrýnda uyutur yiðidini bahtlý þehir.
Yüreðinde sitem, kahýr.
Bazen, baþýný bir duman alýr.
Ýnce ince efkârlanýr.

Hâlâ göz kýrpar yýldýzlar,
Iþýl ýþýl gecelerine.
Güneþ, her sabah;
Sunar saçlarýný ellerine.
Özlem duyar Ankara,
Gazili günlerine.
Emanet edip de kendini,
Milletin sinesine.
Ankara,22.03.2009 Ý.K



Sosyal Medyada Paylaşın: