SARARMIŞ YAPRAKLAR

Güzel ormaným, güzel ormaným!
Sararmýþ yapraklarýn eþsiz güzelliði,
Bizleri büyüledi ve büyüledi…
Sararan yapraklar, bir bir uçuyordu,
Sonsuzluk sonsuzluðuna doðru,
Ýlk adýmýný atýyordu...
Ormandaki yeþil yapraklarýn,
Daima uyarýcýsýdýr, sararmýþ yapraklar,
Ölümü hatýrlatýr, kararmýþ topraklar,
Hakikatleri korkusuzca haykýrýyordu!
“Bakýn! Bize gelen ölüm, size de gelecek,
Hiç kimse ölümsüz kalmayacak,
Biz, tek tek ölüyoruz,
Siz de buna hazýr olun,
Gençliðinize, yeþilliðinize
Zenginliðinize asla güvenmeyin…”

Ýðne yapraklý ormanlarýn hayatý,
Sarý yapraklarda gizlidir,
Onlarý hayata baðlayan kanýn,
Tadý, tuzu ve biberidir,
Ormaný orman yapan,
Ýçindeki zenginliklerdir,
Ýnsaný insan yapan,
Ýçindeki güzelliklerdir.
Yapraðýný döken aðaçlar,
Baharýn dirilebilmek için,
Silkinir, gürler ve parlar,
Tomurcuk tomurcuk olur,
Yeniden yaprak olabilmek,
Çiçek açabilmek için…
Ölümle kardeþtir, sararmýþ yapraklar,
Ýnsanlarý uyarýr, her bakýþýmda,
Ormanýn derinliklerine akýþýmda,
Görmek isteyen görür;
Ölüden dirinin, diriden ölünün
Nasýl ortaya çýktýðýný,
Ahiret meþalesini nasýl yaktýðýný…

Sararmýþ yapraklar da ormanlarý uyarýr,
Mezarlýklarsa; içinde yaþayanlarý,
Gençliðimiz; güz olup uçup gider,
Ahirete inanmayanlar ise
Yalan dünyanýn peþinden gider,
Ateþ vücuduna yapýþýr da gider,
Ýnsanlýk unutmuþ, ölüm ve ötesini,
Boþ götürmüþ, ahiret heybesini.
Sararmýþ yapraklar!
Siz, benim en iyi öðretmenimsiniz,
Ebedi yolculuðumda,
Bana yol gösterdiðiniz için
Sonsuz teþekkürler size…

Þehrin karanlýk sokaklarýnda,
Saçým dökülür, belim bükülür,
Nefesimin son basamaklarýnda,
Ömrüm çorap ilmeði gibi sökülür.
Sizin temiz havanýz umut kokar,
Yüreðim sararmýþ yapraklara bakar.
Sararmýþ yapraklar!
Çilekeþ hayat yolculuðumda,
Benim dostum ve sýrdaþýmsýnýz,
Beni hayata baðlayan yoldaþýmsýnýz.

Sýfýrýn altýna düþen sýcaklýk,
Sararmýþ yapraklara,
Sonbaharýný yaþatmadý doyasýya.
Ölüm soðukluðunu gördüm,
Sararmýþ yapraklarda,
Hepsi de tek tek ölüp düþüyordu yere,
Ölüm geldi mi býrakmazdý sizi bir kere.
Ecel de, bize böyle sessiz gelmiyor mu?
Çocuk, genç, yaþlý demeden;
Sevdiklerimizi, bir bir almýyor mu?
Biz, hâlâ bundan neden ders alamýyoruz?
Sararmýþ yapraklarý, neden göremiyoruz?
Yoksa basiretimiz mi kapandý?
Dünya hýrsý ve ölümsüzlük isteði,
Ýliklerimizde hâlâ neden dolaþýr?
Bizse dünya hýrsýyla kapkarayken,
Kanýmýz neden hep beyaz akar?
Sakal ve býyýklarýmýz neden çýkmaz?
Yaþýmýz baþýmýzý aþmýþken…
Ýbret yüklü sararmýþ yapraklarý,
Burnumuzun ucundayken neden göremeyiz?
Dünya hevesi kör etmiþ gözlerimizi,
Söndürmüþ umut yüklü közlerimizi,
Kadýn, makam, þöhret, adaletsizlik
Ve ölümsüzlük iksirinden içirmiþler,
Dünya putunu kalbimize geçirmiþler,
Bizleri kendilerine kul, köle yapmýþlar,
Ýhtiþamlý ihtiþamlý saltanatlar kurmuþlar.
Ölü ruhlar sararmýþ yapraklarý hatýrlayýnca,
Ýnsanlar mutlaka kendine bir bir gelecek,
Sýnýrlý yaþamýnda, ölmeden önce ölecek,
Allah’a kul olduðunu yürekten bilecek…

11.01.2006
Akdaðmadeni
Sosyal Medyada Paylaşın: