Güzdü mevsim, yazdan kalan son gün tutuklu kaldý elimde. Baharýn güllerini tuttuk zemheride. Sus dikiyorduk düðmeli dudaða, Yazýyorduk durmadan bilgelikte. Renklerin doðayla vedalaþma vaktinde buza verdik düþümüzü. Ve bir lodos deðdi güneþin yolculuðunda buza. Acýsý kendine deðildi aþkýn. Dönüþtü, düþümüz suya. Hangi þehirdeydik, Hangi akþamdan kalma. Ya da hangi yere düþdük. Vaktin kýzýlýnda, çýrýlçýplak düþlerimi yaralarýma basarken, figan eder adýnýn kalbimdeki yokluðu. Cesur þiirlere takýyorum artýk hüzünleri. Yoruldum. Seni henüz tanýyorken, takmýyorum hangi ölüme kefenlendim. Ben sustum ey aþk sen konuþ. Sen beynimde aþka Bense ölüme dahil oldum Gitsen de ölsem diyorum.
Zekeriya Duman
Bir dost yüreðin gönül sýzýntýsý....
tutsak olurmuþ aþk düþ/erken yüreðe çaðýrsan gelmez git desen gitmez düþer davetsizce sineye acýtmadan canýný gitmez hiç bir yere..........ezgim
Þiire bir gül býrakan dost yürek Ezgim’ e teþekkürler.
Sosyal Medyada Paylaşın:
.birisi.(zekeriya duman) Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.