Hava yorgun, su yorgun, toprak yorgun
Sanki ölü topraðý serpilmiþ kainatýn üzerine
Ýnsanlar ruhsuz, insanlar yorgun ve mahzun
Sanki aðýr bir yük yüklenmiþ sýrtlarýna
Beller bükük, suratlar asýk, bedenler yorgun
Unutmuþuz gülmeyi güldürmeyi,
Yitirmiþiz sevme, sevilme hislerini
Suratlar asýk, gözler boþ boþ bakýyor
Baktýðý insan deðil baktýðý bir taþ parçasý
Gözler yorgun, dizler yorgun, hisler yorgun,
Tek yorulmayan zaman, akýyor su gibi
Yýllar ay, aylar hafta, haftalar sanki gün oldu
Gün bulduðunu harcýyor yarýnlar meçhul oldu
Dalmýþýsýz bir hýrsla dünyanýn telaþýna
Analar kimmiþ, babalar unutuldu, akrabalar el oldu
Kainat sanki yas tutuyor insanlýðýn gaflete dalýþýna
Toprak eskisi gibi vermiyo, sular eskisi gibi akmýyor
Unutmuþsuz bir avuç topraða ihtiyacýmýz olduðunu
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.