Gözyaþlarýmla akýp gidemedim gerçeðinin ardýndan su gibi. Ya yarýmdý dermaný yüreðimin Ya yollarýn çetin, ulaþamadým.
Kimsesizlik deðildi sensizliðim ama, Kendime düþmanlýðýmla da savaþamadým. Kör kuyularda yosun sessizliðiyle, yaslarýma tutunup soluklanamadým. Hep derindi susamýþlýðým. Duvarlarýna kök salamadým.
Oysa pýnarýnda yosun olmak vardý ulaþýlmaz daðlarýnýn. Kanat çýrpýþlarýnla kavuþmak vardý, Dört mevsiminde akmak vardý derinliðine, Temiz kalmak vardý el deðmemiþ ötelerde.
Tutunamadým. Kardelendi sevdam hep. Mevsimsiz bir çiçek gibi açtý-soldu. En cesur rengim bile beyaz oldu. Ve doðuþumdan ölüþüme üþüdüm. Ey acýlarým siz gerçektiniz bilirim, Demekki ben düþ idim...
Tutunamadým Gözyaþlarýmla akýp gidemedim gerçeðinin ardýndan su gibi. Ya yarýmdý dermaný yüreðimin Ya yollarýn çetin, ulaþamadým.
Münir Engür 18/11/05 Sosyal Medyada Paylaşın:
mewsimsiz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.