Sevdim... Elimi ilk tutan el, ilk bakýþým, ilk deli sevdam… Kuytusunda ilk aðladýðým sýcak liman… Derdimden daha aðýrdý derdin ama Omzunu paylaþtýn kederimle ve sýrlý yaralarýný.. Kimseye anlatamadýklarýný ben de sakladýn.. Öyle derinlerdeydi ki yerin.. Çýkartmaya hiçbir kuvvet güç yetiremezdi.. Direnirdim, sen vardýn bir tek, sen olmayan her þey, Herkes gözümde düþman kesilirdi, Büyüktün iþte o kadar, Ve güzeldin, kimsenin sahip olamayacaðý hazineydin sýrf ben de gizli…
Kandým… Düþüncede bile yoktu kahpelik bu sevda masalýnda. Herkes terk etse, bir sen terk etmezdin. Ama ilk terk edeni ve ilk öldüreni oldun bu kýrýlgan ruhun.. Rüyayý gerçek bildiren o zehirli arzuyla en sevdiðin olduðuma inandým.. Aitlik ahdiyle tüm düþlerimi aldattýn...
Gittin… Seni kaybettiðimde, her þeyimi kaybettim sandým. En yakýnýmdýn, arama sýnýrsýz ve sonsuz duvarlar ördüðüm… En günah kuyulara dalmýþým sevdan uðruna, kahrettim.. Kuyular deðil ama ben zifiri karanlýk körmüþüm meðer… Meðer yalancý baharýn aydýnlýk yüzüne aldanmýþým da, Don vurmuþ tüm meyvelerine aþkýn. Kopacak fýrtýnalara hazýrlýksýz yakalanmýþým… Kötülüðünle, o elleri ve koruyan gözleri hala bende duran yar’i öldürdün..
DEVAM EDECEK... Sosyal Medyada Paylaşın:
yağmuröncesi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.