Son trenin son vagonuydu yetiþebildiðim Ýtiþip kakýþmaktan hayatta Ancak binebildiðim Oyüzden tutuk o yüzden donuktum. Kalkýþ sirenini bile zor duymuþtum. Herkes valizlerle hýncahýnç doldururken kompartýmanlarý Taþýyabildiðim ancak yorgu n bedenimdi. El sallayacak kimsem bile olmadan Uzaklara gidiþim. Oysa gelirken buralara ne kadar mutluydum. Tarlalarýn arasýndan geçerken,gelinciklere el sallamýþtým Kývýr kývýrdý saçlarým cama yapýþtýrmýþtý rüzgar. Son trenin son vagonuydu bindiðim Nerede ineceðimi,nereye götürdüðünü bilmeden Bacaklarýmý kývýrýp,bir köþesine iliþtiðim. Karanlýk bir kompartýman kimsenim yüzünü seçemediðim. Yinede baþak tarlasýnýn kokusu kalmýþ yüreðimde Gelincikler düþlerimde.
Sosyal Medyada Paylaşın:
GÜLNUR ATEŞOĞLU Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.