Bir kantarcý çocuk Oturmuþ ýslak yere. Belki yedi, belki sekiz yaþý Tam okul vakti “Tartalým amca”, geçim sözü. Bilmem eksi kaç derecede Üstünde bir eski kazak Titriyor, yüzünde hüzün. Hüzün, emanet olurdu bildiðimiz Kantarcý çocuðunki kalýcý. Hava inatlaþýr çocukla Hüzünle karýþýk kar yaðar Acý yaðar üstüne, sulusepken yaðar Önüne atýlan bozuk parayý Tutup cebine koyacak Mecali yoktur Tutmaz parmaklarý. Bugün yine hava hüzünlü Hüzün kalýcý. “Tartalým amca”dýr tek direnci Acýmasýz hayata. Ve yine benim, Alamaçta yüreðim donuyor.
Sosyal Medyada Paylaşın:
matilgan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.